hub3001

Dear Professor #hub3001

Wed, 07 Jun 2017 14:27:46 +0000

Ήρθε η ώρα να γράψω τον τελευταίο αναστοχασμό για το μάθημα και αισθάνομαι πάρα πολύ περίεργα. Ίσως επειδή μπορεί να είναι γενικότερα η τελευταία μου ανάρτηση σε αυτό το blog (ίσως και όχι) ή ίσως επειδή τελείωσε το μάθημα και δυσκολεύομαι με τους “αποχαιρετισμούς” γενικά ή ίσως επειδή τελειώνω σιγά σιγά και με την σχολή και αισθάνομαι ότι όλα τα κάνω για τελευταία φορά. Τελευταία ανάρτηση για το μάθημα, τελευταία παρακολούθηση εξαμήνου, τελευταία εαρινή εξεταστική… Πολλά είναι τα τελευταία μάλλον…

Ξέρω πως ίσως ο μοναδικός αναγνώστης του συγκεκριμένου αναστοχασμού είναι ο διδάσκων του μαθήματος και σε αυτόν θέλω να απευθυνθώ. Πέρασα δύο πολύ ωραία εξάμηνα παρακολουθώντας και τα δύο μαθήματα. Αν ανατρέξετε σε προηγούμενο αναστοχασμό, έχω κάνει μια αξιολόγηση για το μάθημα του προηγούμενου εξαμήνου και αυτός είναι ο λόγος που δεν θα κάνω παρόμοιου τύπου αναστοχασμό για κλείσιμο. Ότι ίσχυε για το προηγούμενο εξάμηνο, ισχύει και για αυτό. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω, όσο μπορώ, τα περίεργα αλλά και όμορφα συναισθήματα που με κατακλύζουν, γνωρίζοντας ότι είναι ο τελευταίος μου αναστοχασμός.

Από την πρώτη συνάντηση του προηγούμενου εξαμήνου σας συμπάθησα. Φαινόσασταν πολύ πρόθυμος και ορεξάτος για το μάθημα. Κάθε φορά ήταν και καλύτερη. Ο τρόπος που διδάσκετε τα μαθήματά σας δημιουργεί ένα κλίμα φιλικό και εγώ αισθανόμουν και στα δύο εξάμηνα ότι είχαμε γίνει ομάδα. Αυτός είναι και ο λόγος που σηκωνόμουν από το σπίτι μου να έρθω όσο περισσότερο μπορούσα. Ήταν δύο μαθήματα από τα λίγα που με έκαναν να έχω όρεξη να έρθω μέχρι τη σχολή για να τα παρακολουθήσω. Πιο πολύ για το κλίμα και μετά για την θεματολογία.

Η αλήθεια είναι ότι πιστεύω πολύ σε εσάς. Πιστεύω ότι κάθε εξάμηνο θα είστε και καλύτερος και ελπίζω να υπάρξουν και άλλοι φοιτητές σαν εμένα να ευχαριστηθούν αυτά τα μαθήματα και να έχουν μια όμορφη ανάμνηση από αυτά. Εκτίμησα την προσπάθειά σας να κάνετε ένα διαφορετικό μάθημα, την προσπάθειά σας να δημιουργήσετε μια ομάδα, την ελευθερία που μας δώσατε να πούμε την γνώμη μας αλλά και την ενθάρρυνσή σας να τη γράψουμε με έναν αναστοχασμό, την διευκόλυνση σχετικά με τις εξετάσεις του μαθήματος. Πιο πολύ, όμως, εκτίμησα την παρουσία σας σε κάθε μάθημα με την ίδια χαρούμενη διάθεση που με προδιέθετε θετικά για τη συνέχεια, αναμένοντας να περάσω ένα ακόμη ωραίο απόγευμα.

Αν ρωτήσει κάποιος τη γνώμη μου για αυτά τα δύο μαθήματα, πρώτα θα μιλήσω για εσάς και μετά για τα μαθήματα. Γιατί για μένα δεν αρκεί ένα ωραίο περιεχόμενο για να κάνει ένα μάθημα θελκτικό να το παρακολουθήσεις. Πρέπει ο διδάσκων να σε κάνει να θες να το παρακολουθήσεις, και όχι λόγω δυσκολίας ή λόγω χρήσιμων σημειώσεων για τις εξετάσεις. Τέσσερα χρόνια τώρα στην σχολή, μόνο 3 καθηγητές κατάφεραν να μου δημιουργήσουν αυτόν τον ενθουσιασμό. Και αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα ξεχάσω από τα φοιτητικά μου χρόνια τα δύο δικά σας μαθήματα.

Αυτά είχα να πω προσπαθώντας να αξιολογήσω το μάθημα, όπως μας ζητήσατε. Δεν ξέρω αν περιμένατε κάποιου άλλου τύπου αξιολόγηση αλλά όλα αυτά που έγραψα ήθελα να σας τα μεταφέρω. Λογικά θα σας ξαναδώ του χρόνου, καθώς θα ήθελα πολύ να συμμετέχω στην ομάδα υποστήριξης. Αλλά κι αν κάτι τύχει και δεν είναι ευνοϊκές οι συγκυρίες του χρόνου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για αυτά τα δύο όμορφα εξάμηνα και να σας ευχηθώ, αρχικά, καλό καλοκαίρι, και, έπειτα, καλές ορειβασίες που σας αρέσουν, πολλές καλές φωτογραφίες από τα διάφορα μέρη που επισκέπτεστε και, γενικώς, καλή συνέχεια στην πορεία σας. Και αν ποτέ βρεθεί κανείς και κατακρίνει την διδασκαλία σας για τους δικούς του, σεβαστούς, λόγους, να θυμάστε ότι υπάρχουν αναστοχασμοί παλιών σας φοιτητών να ανατρέξετε…

(Αν τυχόν υπάρχουν και άλλοι αναγνώστες του συγκεκριμένου αναστοχασμού, με συγχωρείτε παιδιά αλλά νομίζω πως και ο διδάσκων αξίζει έναν αναστοχασμό, άλλωστε είναι αυτός που ξεκίνησε την διαδικασία των αναστοχασμών, ας είναι και αυτός που την κλείνει.)

Και όπως πάντα λέω,
εις το επανιδείν!

Το τέλος του ταξιδιού ή η αρχή; #hub3001

Fri, 02 Jun 2017 22:30:51 +0000

Photo via: http://www.mgamuseum.gr/paintinginfo.php?PaintingID=231&Title=%C7%20%C1%EA%F1%FC%F0%EF%EB%E7%20%E1%F0%FC%20%F4%E7%ED%20%D0%ED%FD%EA%E1%20.%20%CC%C1%CB%C5%C1%D3%20%CA%D9%CD%D3%D4%C1%CD%D4%C9%CD%CF%D3

Τελευταίο μας μάθημα κι ένα ακόμα ταξίδι τελειώνει και μάλιστα με τον πιο όμορφο τρόπο, με θέα την Ακρόπολη και την Αθήνα, το σούρουπο. Δροσερό αεράκι, γαλανός απογευματινός ουρανός, φωνές ανάμεικτες και μια αίσθηση πληρότητας και γαλήνης που μόνο μια τέτοια θέα μπορεί να προσφέρει…

Όσο ψάχνουμε τον ήρωα μας και γράφουμε τις απαντήσεις του στο χαρτί, χαζεύω τη θέα σαν υπνωτισμένη και δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ… Μου έρχεται στο μυαλό μια φράση του Όσκαρ Ουάιλντ: “Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα αλλά τίποτα απ’ όσα αξίζει να μάθουμε δε μπορεί να διδαχθεί”.

Θέλω να γράψω κάτι, αλλά όχι τις απαντήσεις του ήρωα μου. Θέλω να γράψω τις σκέψεις μου για το μάθημα. Για το ότι ξεκίνησε αδιάφορα και σιγά σιγά τρύπωσε στο μυαλό μου…Για το πώς ξεκίνησα να γράφω τους αναστοχασμούς μου σαν αγγαρεία και κατέληξα να τους αγαπώ και να τους καμαρώνω… Για το αίσθημα μεγαλείου που ένιωσα όταν ολοκλήρωσα, προς έκπληξη όλων των φίλων μου και κυρίως προς έκπληξη δική μου, το artifact του μαθήματος και αποφάσισα να φτιάξω άλλο ένα για μένα! Για το ότι για πρώτη φορά, από το δημοτικό ίσως, μου ζητήθηκε να εκφραστώ ελεύθερα και αυθόρμητα, να πω τη γνώμη μου και να δημιουργήσω κάτι δικό μου…

Πότε άραγε έγιναν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας αυθεντίες και σταμάτησαν να ρωτάνε τη γνώμη των μαθητών τους; Πότε άρχισαν να μας διδάσκουν τι να σκεφτόμαστε και όχι το πώς να σκεφτόμαστε; Πότε ήταν που άρχισαν να πιστεύουν πως η γνώση κατακτάται με τις διαλέξεις και όχι με την αναζήτηση, το βίωμα, τον προβληματισμό; Και ποτέ ήταν που εμείς, μαθητές και φοιτητές, τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά;

Photo via : https://gr.pinterest.com/pin/279786195581090028/

Ίσως να ήταν πάντα έτσι… Και ίσως αυτή να είναι και η πρόκληση της κάθε γενιάς που μέχρι τώρα αποτυγχάνει οικτρά· να φτιάξουμε δηλαδή μια εκπαίδευση που καθοδηγεί και δεν καταπιέζει, που εμπνέει και δε γίνεται φόρτωμα στο μαθητή…

Ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν πιστεύω και το μάθημα αυτό που παρακολουθήσαμε ή καλύτερα στο οποίο συμμετείχαμε. Το τελευταίο μου μάθημα πριν αποφοιτήσω από αυτή τη Σχολή και το πιο διαφορετικό που παρακολούθησα ως τώρα. Έμαθα βιώνοντας, συζητώντας, δημιουργώντας και πέρασα καλά! Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω από ένα μάθημα…

Θα ήθελα να κλείσω αυτόν τον τελευταίο αναστοχασμό μου με μια ευχή… για αλλαγή! Μια ευχή ώστε η δική μας γενιά να τα καταφέρει εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενες και να παραδώσει στις επόμενες μια διαφορετική εκπαίδευση, ώστε να μη νιώσουν την απογοήτευση που νιώσαμε εμείς από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όταν οι μαθητές αγαπήσουν το σχολείο τους και τα άδεια αμφιθέατρα γεμίσουν με φοιτητές, τότε….θα έχουμε σώσει τον κόσμο! Και γιατί να μην μπορεί να ξεκινήσει αυτή η αλλαγή ένα απόγευμα Τετάρτης, σε μια μικρή αίθουσα του Παντείου, με ένα καθηγητή και τους φοιτητές του που… αναστοχάζονται;

Photo via: http://logotexnikoperiboli.blogspot.gr/2015/07/blog-post_84.html

Καλή εξεταστική σε όλους και καλό καλοκαίρι!

Lesson 11, Closing at Pnyka & digital artifact #hub3001

Wed, 31 May 2017 12:39:08 +0000

Τελευταία συνάντηση και μας ανακοινώνεται ότι θα γίνει στον αρχαιολογικό χώρο της Πνύκας. Ενθουσιάστηκα. Αναρωτηθήκαμε μαζί με άλλους γιατί δεν γίνονται και άλλα μαθήματα γενικά σε εξωτερικούς διαφορετικούς χώρους. Η απορία στο τέλος της συνάντησης μου λύθηκε. Αρχικά να πω ότι ήταν μια απίστευτη εμπειρία και ο χώρος μαγικός. Ωστόσο το παραλήρησα με την προηγούμενη ενότητα του online learning. Στο ονλάιν τίθεται το ζήτημα του ταυτόχρονου καταιγισμού πληροφοριών, που ο νους δεν μπορεί να αφομοιώσει και να συγκεντρωθεί. Παραδόξως το ίδιο ένιωσα ορισμένες στιγμές και στην Πνύκα. Μας είχε ανατεθεί να κάνουμε σε ομάδες μια πολύ δημιουργική και προβολική δραστηριότητα. Όμως χαζεύοντας την όμορφη θέα, παρατηρώντας λεπτομέρειες, τους περαστικούς, την πέτρα όπου καθόμουν, κατάλαβα πόσο δύσκολο μου ήταν να συγκεντρωθώ. Ακόμα και το αστείο που θα έλεγες στον συμφοιτητή σου αποκτούσε άλλο νόημα από αυτό στην αίθουσα. Γιατί ξεχνιόσουν ότι εκείνη τη στιγμή βρίσκεσαι σε εκπαιδευτική διαδικασία και αφηνόσουν στην χαλαρότητα του χώρου.

Και αναρωτιέμαι. Μήπως τελικά οι αποστειρωμένες σχολικές αίθουσες που αγαπάμε να μισούμε είναι τελικά οι πλέον λειτουργικές; Θα ήθελα να πω πως όχι, αλλά δεν ξέρω. Ίσως να έχουμε ανάγκη την απομόνωση και την ουδετερότητα για να μάθουμε, ίσως ο πολύχρωμος κόσμος του διαδικτύου, της Πνύκας κλπ. να μην ενδεικνύεται σε αυτό.

Και μια σύντομη περιγραφή του ψηφιακού μου τεχνήματος. Αποφάσισα να φτιάξω ένα βιντεάκι για την ζωή των Instagrammers-influencers. Με άλλα λόγια για όσους βγάζουν λεφτά από το instagram. Που παρουσιάζουν ότι έχουν την τέλεια ζωή, το τέλειο σώμα, τον τέλειο σύντροφο. Έτσι δημιουργούν τάσεις (trends) θέτοντας τους περιβόητους στόχους (#Goals). Στην πραγματικότητα όμως η ζωή τους είναι μια μόνιμη διαφήμιση, καθώς πίσω από όλη αυτή την αρμονική ζωή βρίσκονται μεγάλες εταιρίες που προωθούν τα προϊόντα τους. Και φυσικά όλοι λατρεύουν τις διαφημίσεις, το κανονικό προϊόν όμως; Εκεί που θέλω να σταθώ δεν είναι στο επάγγελμα αυτό καθαυτό. Αν έχω να σχολιάσω κάτι εδώ είναι μόνο ότι δεν διευκρινίζεται ξεκάθαρα η τοποθέτηση της διαφήμισης. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι δημιουργείται μια πλάνη, μια ματαιοδοξία. Τόσο στα άτομα που εργάζονται πάνω σε αυτό, όσο και στον ‘απλό κόσμο’ που προσπαθεί να μιμηθεί τους επαγγελματίες και το αποτέλεσμα είναι απλά λυπηρό.

Αρχικός μου σκοπός ήταν να παρουσιάσω την θετική πλευρά του Instagram εστιάζοντας στην καλλιτεχνική-ποιοτική του χρήση. Διαβάζοντας όμως σε έρευνα ότι το μεσό αυτό είναι από τα πρώτα που κατηγορούνται για ψυχολογικά προβλήματα, είπα να φωτίσω την δυστοπική πλευρά. Αιτία θεωρώ όλων είναι η ανάγκη για επιβεβαίωση, αποδοχή και αγάπη. Ζούμε στην εποχή της εικόνας και ίσως ψάχνουμε σε λάθος μέρη τα λάθος πράγματα..

Καλό καλοκαίρι σε όλους!!

digital artifact https://vimeo.com/219279011

photo via https://hub3001.wordpress.com/2017/05/21/week-11/

Lesson 10, e-learning #hub3001

Wed, 31 May 2017 12:08:08 +0000

Αυτή η θεματική δεν ήταν τόσο δυστοπική όσο άλλες, κάθε άλλο θα έλεγα. Διαβάζοντας το υλικό και παίρνοντας νέες γνώσεις και ιδέες μπορώ να πω ότι αναθεώρησα λίγο. Γενικά είμαι τύπος που κυρίως στη μάθηση προτιμώ την προσωπική επαφή με τον διδάσκοντα. Ωστόσο δεν μπορώ να μην αναφέρω ορισμένα θετικά γνωρίσματα της μάθησης μέσω διαδικτύου. Προσφέρεται -συνήθως- δωρεάν. Μπορούν να συμμετάσχουν άτομα ανεξαρτήτου καταγωγής, ακόμα και άτομα από απομακρυσμένες περιοχές που δεν έχουν φυσική πρόσβαση σε αντίστοιχες υπηρεσίες. Είναι ανοικτό για όλες τις ηλικιακές ομάδες. Μπορεί επίσης το ζήτημα της εκπαίδευσης να γίνει πιο θελκτικό, εφόσον το διαδίκτυο πλέον δίνει μια νέα διαδραστική διάσταση συνδυάζοντας πολλά μέσα, εγκαταλείποντας έτσι την μεταφορά αποστειρωμένων γνώσεων.

Βέβαια από την άλλη πλευρά δεν ξέρω κατά πόσο κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτόνομα, εγκαταλείποντας πχ. τους παραδοσιακούς θεσμούς του σχολείου και του πανεπιστημίου. Θεωρώ ότι τα πλαίσια αυτά προσφέρουν πέρα από γνώση, κοινωνικοποίηση. Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, με σχέσεις, ιεραρχία και δυναμικές. Ίσως το σχολείο να πρέπει να εξελιχθεί, ίσως να πρέπει να αλλάξει πολλά από τα παραδοσιακά, μη παραγωγικά του στοιχεία, αλλά δεν είμαι σίγουρη για το πόσο μπορεί να αντικατασταθεί πλήρως.

Άλλο σημαντικό στοιχείο που διάβασα είναι αυτό της μάθησης με την διάσπαση προσοχής που έχει δημιουργήσει το ίντερνετ. Πράγματι η εικοσιτετράωρη ‘διαθεσιμότητα’ μας ονλάιν, το συνεχές σκρόλλινγκ στο newsfeed μας και ο τεράστιος όγκος νέων πληροφοριών που καθημερινά μας προσφέρεται απλόχερα, έχει δημιουργήσει προβλήματα. Ίσως επειδή ο εγκέφαλός μας είναι δημιουργημένος έτσι ώστε να εστιάζει μόνο σε ένα αντικείμενο και να το επεξεργάζεται. Αντίθετα σήμερα είμαστε ταυτόχρονα ανοιχτοί σε πολλά παράθυρα. Ενδεχομένως, να υπάρξει ‘δαρβινική’ εξέλιξη και σε αυτό το κομμάτι στο μέλλον. Όσο όμως είμαστε σε φάση προσαρμογής, νομίζω ότι είναι χρέος της παιδείας να λάβει υπόψη της το συγκεκριμένο ζήτημα, να το αγκαλιάσει και να το χρησιμοποιήσει αναλόγως.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι η ονλαιν εκπαίδευση είναι καλό να χρησιμοποιείται αυτούσια μόνο στις περιπτώσεις όπου δεν παρέχεται η παραδοσιακή (πχ. σε γεωγραφικά απομακρισμένες περιοχές) όπου δεν υπάρχει και άλλος τρόπος. Διαφορετικά, πρέπει να χρησιμοποιείται συμπληρωματικά με την παραδοσιακή, ώστε να βοηθάει την δεύτερη να εκσυγχρονίζεται και να πετυχαίνει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα.

photo via http://axonelliniko.gr/ekpaideuse/plerophorike/e-learning.html

Who let the “bullies” out? #hub3001

Wed, 31 May 2017 12:01:29 +0000

Ρίχνοντας μια ματιά στις διαφάνειες των διαλέξεων, με αφορμή την σημερινή εξέταση του μαθήματος, θυμήθηκα το μακρινό εκείνο απόγευμα που είχαμε μιλήσει για το bullying και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα γράψει αναστοχασμό για αυτό το μάθημα, κάτι το οποίο αποφάσισα να κάνω τώρα.Θα ξεκινήσω από τον ορισμό, όπως παρουσιάζεται.

Για να θεωρηθεί μια συμπεριφορά ως πράξη εκφοβισμού (bullying) πρέπει να έχει τρεις συνιστώσες :

Aggression
Repetition
Imbalance in power

Ο συγκεκριμένος ορισμός με προβληματίζει κάπως αλλά ίσως να μην τον καταλαβαίνω εγώ τόσο καλά. Η επίθεση, σωματική ή λεκτική, είναι δεδομένη για να θεωρηθεί μια συμπεριφορά εκφοβιστική. Γιατί όμως η επανάληψη είναι απαραίτητη; Αν ένα άτομο ασκήσει bullying μια φορά σε κάποιον, δεν θεωρείται bullying; Πρέπει απαραίτητα να το επαναλάβει; Ακόμη κι αν ο “θύτης” θέλει να το επαναλάβει, μπορεί το “θύμα”, λόγω της πρώτης φοράς, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να περιορίσει την επικοινωνία με τον “θύτη” προκειμένου να αποφύγει μια νέα αλλά ίδια συμπεριφορά.

Αντίρρηση έχω και στην τρίτη συνιστώσα. Δε θεωρώ ότι αυτός που εκφοβίζει είναι απαραίτητα και αυτός που έχει την εξουσία. Τουλάχιστον, όσον αφορά το λεκτικό bullying, μπορεί το άτομο που φαινομενικά βρίσκεται σε θέση εξουσίας να μη μπορεί να το διαχειριστεί και να γίνεται συχνά θύμα εκφοβισμού. Είναι αρκετά περίπλοκη αυτή η σκέψη μου και είμαι σίγουρη ότι δεν την διατυπώνω όπως ακριβώς την έχω στο μυαλό μου αλλά ίσως καλύτερα ο αναγνώστης να προβληματιστεί μόνος του σχετικά με αυτήν την άποψη.

Ένα ακόμη ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι η τιμωρητική στάση που επιβάλλεται στους “θύτες” του bullying. Νομίζω πως πλέον είναι αρκετά συνειδητό το ότι κανείς δεν είναι ο θύτης στην ουσία και πως πρόκειται για δύο θύματα, ένα διακριτό και ένα δυσδιάκριτο. Ο λεγόμενος θύτης, το δυσδιάκριτο θύμα κατ’ εμέ, στην προσπάθειά του να παλέψει με τις εσωτερικές του διαμάχες, καταλήγει σε τέτοιου είδους εκφοβιστικές συμπεριφορές, χωρίς να συνειδητοποιεί απόλυτα τον αντίκτυπο αυτών των ενεργειών στον δέκτη αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Με το να υιοθετεί κάποιος τιμωρητική στάση απέναντι στους “θύτες” το μόνο που καταφέρνει είναι να τροφοδοτεί την επανάληψη αυτών των συμπεριφορών. Κάπως έτσι δημιουργείται ο φαύλος κύκλος του bullying, που τόσο πολύ προβληματίζει τη κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Η ουσία δεν βρίσκεται στη διακοπή τέτοιων συμπεριφορών με τιμωρίες αλλά στην ανακάλυψη και εμβάθυνση των αιτιών που οδηγούν ένα άτομο να ασκήσει bullying. Αν καταφέρουμε να βρούμε το λόγο που ένα άτομο νιώθει την ανάγκη να εκφοβίσει ένα άλλο, ίσως προσπαθώντας να “εξαφανίσουμε” την εκφοβιστική αυτή ανάγκη του ατόμου, έτσι τερματίσουμε το φαύλο αυτό κύκλο.

Αυτά και άλλα πολλά μπορώ να γράψω σκεπτόμενη και προβληματιζόμενη με το θέμα του bullying. Ο σκοπός μου όμως δεν είναι να ανακυκλώσω πράγματα που χιλιοειπώνονται πάνω στο θέμα ούτε να υπεραναλύσω τις απόψεις μου. Ήθελα απλά να αφήσω μια πινελιά για το θέμα αυτό στο συγκεκριμένο μάθημα στο κλείσιμό του. Αν υπάρξει αναγνώστης του συγκεκριμένου αναστοχασμού…χαχα…

Digital democracy #hub3001

Wed, 31 May 2017 09:10:57 +0000

Γεια σας παιδιά! Μόλις τσέκαρα την ενότητα “Army of idiots” και ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα με όσα είδα και άκουσα. Έπρεπε να είμαι στο μάθημα και να συμμετέχω στην όποια συζήτηση που δημιουργήθηκε. Κρίμα! Ωστόσο, τίποτα δεν με σταματά, προφανώς, από το να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για όλα αυτά που διάβασα. Ξεκινάω λοιπόν…

Κατά καιρούς έχουμε σχολιάσει διάφορες λειτουργίες των social media, κατά κύριο λόγο με αρνητική χροιά στα σχόλιά μας, κάτι το οποίο δεν δικαιολογεί τη χρήση που κάνουμε εμείς οι ίδιοι(;). Ωστόσο, αυτή η ενότητα με έκανε να σκεφτώ πέρα από το ατομικό συμφέρον ή και όχι του καθενός που χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να σκεφτώ το συλλογικό καλό ή κακό. Διαβάζοντας πως μέσω των social media μπορεί να υποκινηθεί μια πολιτική αλλαγή, δεν παραξενεύτηκα, γιατί πιστεύω πολύ στις δυνατότητες του διαδικτύου γενικότερα, αλλά ομολογώ ότι δεν είχα προβληματιστεί ξανά με αυτό το θέμα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το Facebook. Είναι μια “μικρή” κοινωνία… Βασικά όχι! Θα μπορούσα απλά να το διορθώσω, αλλά νομίζω πως η σκέψη του Facebook ως μικρής κοινωνίας, πρέπει να μείνει αποτυπωμένη! Είναι μια τεράστια κοινωνία! Και ποιος δεν χρησιμοποιεί πλέον Facebook! Η ομάδα έχει άλλη δυναμική και τι πιο πρόσφορο από το Facebook για να δημιουργηθούν ομάδες! Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι είναι πιο πιθανό να γίνει μια πολιτική αλλαγή υποκινούμενη μέσω αυτού, παρά στην πραγματικότητα εκτός αυτού. Ο κόσμος στα social media αποκτά λόγο και υποστηρίζει ή αντιτίθεται σε όποιον θέλει. Και κάπου εδώ έρχεται να προστεθεί η φράση που διάβασα στις διαφάνειες “digital democracy”. Για κάποιον ανεξήγητο προς το παρόν λόγο, αυτή η φράση μου προκαλεί περίεργα συναισθήματα, σαν να είναι χρωματισμένη με κάποιου είδους επανάσταση… Υποτίθεται έχουμε δημοκρατία αλλά είναι αρκετά προφανές ότι αυτό είναι μια φρούδα ελπίδα για να μην πέσουμε σε κατάθλιψη. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όμως, είμαστε ελεύθεροι να γράψουμε και να σχολιάσουμε σχεδόν τα πάντα. Τηρείται η ελευθερία λόγου και δεν υπάρχει τόσο ούτε ο φόβος αλλά ούτε και η ντροπή στο να πεις ή να κάνεις κάτι. Και αυτό είναι ένα από τα πολύ θετικά στοιχεία των social media, κι ας κοιτάζουμε πολλές φορές κάποιο post ευχόμενοι να μην μπορούσε να γραφτεί…

“Social media gives legions of idiots the right to speak…”
Umberto Eco

Κάτι άλλο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον είναι η άποψη του Wael Ghonim ότι το διαδίκτυο μπορεί να είναι ότι πιο ισχυρό για τη σύνδεση της ανθρωπότητας, μόνο αν επαναφέρουμε σε αυτό ευγενικούς και προσεκτικούς διαλόγους. Έχει χαθεί κάθε σεβασμός στο λόγο του άλλου και είναι επόμενο αυτό να διαπερνά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχουμε χάσει βασικές αξίες, οι οποίες υποτίθεται ότι μας χαρακτηρίζουν. Δεν ευθύνεται το διαδίκτυο και τα social media γι’ αυτό, αλλά βοηθάνε στην εδραίωση λανθασμένων προτύπων. Το πρόβλημα είναι αλλού και νόμιζα πως εκεί έπρεπε να στραφούμε. Μετά από αυτόν τον αναστοχασμό, όμως, αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι καλύτερο να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ότι δε μας αρέσει πρώτα στα social media και μετά στην πραγματικότητα εκτός αυτών, όπου ο καθένας μπορεί να εκφέρει ελεύθερα την άποψή του, αφού την σκεφτεί πρώτα πριν πατήσει το enter. Γιατί ακόμη και αν δεν το θέλουμε ομόφωνα, τα social media έχουν φροντίσει να τηρείται ο σεβασμός και η ελευθερία λόγου, κι ας μην το καταφέρνουν στο μέγιστο ικανοποιητικό βαθμό…

Lesson 9, Erasmus, army of idiots & trumpism #hub3001

Wed, 31 May 2017 08:55:43 +0000

Αυτό το μάθημα το απόλαυσα πολύ. Η επαφή με τους φοιτητές εράσμους μου θύμισε πολύ όμορφες αναμνήσεις απ’ όταν ήμουν εγώ στη θέση τους. Επίσης μου έδωσε την δυνατότητα να δω πώς είναι να είσαι από το άλλο ‘στρατόπεδο’ της comfort zone, ως οικοδεσπότης. Και ένιωσα ότι ενώ θα ήθελα να μιλήσω με όλους, να μοιραστώ πράγματα, κάτι με κρατούσε. Και υποθέτω ότι έτσι θα το έβλεπαν και οι φοιτητές στην Ιταλία. Παρόλα αυτά με τις κοπέλες του γκρουπ μου είχα μια πολύ ωραία συζήτηση. Μοιραστήκαμε και έμαθα πράγματα που δεν ήξερα. Οι κοπέλες από την Γερμανία και τον Αγ. Μαυρίκιο τόνισαν ιδιαίτερα το ζήτημα των fake news στις χώρες τους καθώς και την τάση να μοιράζονται όσο τον δυνατόν λιγότερες πληροφορίες στα social media. Από την άλλη, η κοπέλα από την Ισπανία στις περιγραφές της έμοιαζε πολύ με εμάς, μίλησε πολύ για την χιουμοριστική χρήση του Facebook, για την μεγάλη έκθεση στο Twitter και για την συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των ‘influencers’ σε Instagram και Youtube. Όπως ακριβώς και στην Ελλάδα. Εντοπίσαμε μια ομοιότητα λόγω μεσογειακού ταπεραμέντου, που αν και μπορεί να είναι στερεοτυπική, δεν στερείται όμως υπόστασης.

Ως προς την θεματική του μαθήματος, νομίζω θα την ονόμαζα social media και πολιτική, ή κοινωνική ψυχολογία των social media. Νομίζω ότι όπως και στην περίπτωση του digilove έτσι και εδώ βλέπουμε το πώς το διαδίκτυο έχει εισβάλει στις δραστηριότητες του ‘κοινωνικού και πολιτικού όντος΄. Μέσα από αυτό, το άτομο ενημερώνεται, έχει τη φωνή να σχολιάσει, και κατ’ επέκταση συμμετέχει και επηρεάζει. Θεωρώ ότι ζητήματα κριτικής σκέψης, κοινωνικής επιρροής και συμμετοχής στα κοινά είναι άμεσα σχετιζόμενα. Ωστόσο απ’ότι φαίνεται το άτομο δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται αρκετά την ελευθερία και την δύναμη του ατομικού του λόγου διότι γεννηθήκαμε οι περισσότεροι σε ένα πλαίσιο όπου οι πολιτικές μας απόψεις εκφράζονται στο επίσημο σύστημα μέσω εκπροσώπων. Δεν μπορούμε λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η ατομική μας διαδικτυακή πολιτική δραστηριότητα. Βρίσκω εύστοχη την ιδέα του Ζούγκενμπεργκ και την βλέπω σαν μια προσπάθεια επαναφοράς της κανονικότητας και προστασίας του ατόμου. Είναι πολύ σημαντικό ωστόσο να σχεδιαστεί σωστά διότι η κατηγοριοποίηση του ατόμου σε κοινότητες μπορεί πάλι να προκαλέσει σύγχυση ως προς την ταυτότητά του.

Ακούγεται λυπηρά cool το army of idiots. Όμως έτσι είναι η δημοκρατία, αν θέλουμε να είναι πράγματι δημοκρατία. Καθένας μας έχει το ίδιο δικαίωμα να ακουστεί, όσο αντίθετες ή ανόητες να μας φαίνονται οι απόψεις του. Δύναμη έχει η πλειοψηφία. Εδώ ακόμα και τον Σωκράτη καταδίκασαν σε θάνατο. Ας κατηγορήσουμε λοιπόν την ελλειπή παιδεία και όχι το δικαίωμα της παρρησίας.

photo via https://s-media-cache-ak0.pinimg.com

Lesson 6, Digilove #hub3001

Tue, 30 May 2017 16:38:48 +0000

Ξεφυλλίζοντας τις ενότητες για να συμπληρώσω τους χαμένους μου αναστοχασμούς έπεσα ξανά στην ενότητα του digilove. Και αναρωτήθηκα γιατί δεν είχα γράψει. Και είδα τα βιντεάκια, και θυμήθηκα πόσο ενδιαφέροντα είναι. Το ίντερνετ έχει εισβάλει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, γιατί να μείνει απέξω η αγάπη, που είναι από τις βασικότερες όλων. Θυμήθηκα ότι στο μάθημα είχαν ακουστεί πολλές διαφορετικές απόψεις. Όλοι υποστηρίζαμε με σθένος τη δική μας, υποθέτω καθένας από την δική του εμπειρία.

Δεν είμαι σε θέση να συμμαχήσω με τους υπέρ ή τους κατά. Θέλοντας να βλέπω τα πάντα ως μέρος της ανθρώπινης εξέλιξης, δοκιμάζω, κρίνω και ερμηνεύω. Θεωρώ αφενός φυσιολογική ή μάλλον ‘φυσική΄ τη χρήση του διαδικτύου και σε αυτόν τον τομέα, εφόσον βασικό κομμάτι του έρωτα/φλερτ είναι η επικοινωνία, και το κινητό σήμερα είναι ο κατεξοχήν τρόπος επικοινωνίας. Ως άλλα θετικά θα μπορούσα να σκεφτώ ότι το κινητό, το σκάιπ και άλλα παρόμοια μέσα λειτουργούν ως μπαστούνι στις σχέσεις εξ αποστάσεως. Επιπλέον, δίνει την δυνατότητα να γνωρίσεις άτομα που σε νορμάλ συνθήκες δεν θα μπορούσες να γνωρίσεις. Ή ακόμα να προσεγγίσεις άτομα που στην face to face επικοινωνία δεν θα τόλμαγες να προσεγγίσεις.

Νομίζω ωστόσο ότι το παράδοξο στην περίπτωση έρωτας και διαδίκτυο, είναι ότι το ‘μέσο’ έχει εισβάλει σχεδόν ολοκληρωτικά σε κάτι που εκ φύσεως απαιτεί τη φυσική επαφή. Σε σημείο να ερωτοτροπεί περισσότερο το άβατάρ μας από εμάς. Γιατί είναι πιο όμορφο από εμάς. Γιατί είναι μόνιμα χαμογελαστό σε αντίθεση με εμάς. Γιατί μπορεί να φοράει φίλτρα, ενώ εμείς όχι. Επιπλέον, θεωρώ ότι με το διαδίκτυο όλα φαίνονται λίγο πιο εύκολα λόγω της μεγάλης ποικιλίας και διαθεσιμότητας που προσφέρει. Για παράδειγμα τα dating apps έχουν βασιστεί στο ευκαιριακό και στο πρόσκαιρο, και φροντίζουν να σου δίνουν αμέσως τη δεύτερη εναλλακτική αν η πρώτη πάει στραβά. Ακόμα πιο ακραίο, οι περιπτώσεις του αποσπασματικού διαδικτυακού σεξ, όπου το άτομο μπορεί να ικανοποιηθεί οποτεδήποτε θελήσει χωρίς να μην χρειαστεί καν να δει το πρόσωπο του παρτενέρ.

Δεν θα πω ότι οδεύουμε στην καταστροφή. Είμαστε άνθρωποι, έχουμε περιέργεια, πειραματιζόμαστε. Όσο ωστόσο βολευόμαστε στο εικονικό, στην έτοιμη ‘καβάτζα’ και στην όσο λιγότερο προσωπική μας εμπλοκή, η συγκεκριμένη κατάσταση δεν θα μας ωφελήσει πουθενά και αντιθέτως θα ενδυναμώσει τη νεύρωσή μας. Ας χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο όπου μπορεί να μας ωφελήσει, και ας πάρουμε το κουράγιο να προτείνουμε το πρώτο λάιβ ραντεβού, το πρώτο κανονικό φιλί και τον έρωτα.

photo via https://www.theodysseyonline.com/tinder-real-dating-experience

Μια εικόνα χίλιες λέξεις… #Hub3001

Mon, 29 May 2017 22:15:53 +0000

Την προηγούμενη βδομάδα ξεκίνησα να σκέφτομαι ποιό θα ήταν το περιεχόμενο του artifact και πως θα το έκανα πραγματικότητα. Κοιτούσα τα εργαλεία που μας δόθηκαν και προσπαθούσα να διαλέξω. Γρήγορα γρήγορα ξεχώρισα ένα που μου φάνηκε αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα, αυτό ήταν το Wordle ένας ιστότοπος αφιερωμένος στο να κάνει αυτό που τόσα χρόνια μας υπόσχονται με τη φράση “μια εικόνα χίλιες λέξεις”. Δεν άντεξα να μην το δοκιμάσω! Πήρα τους τίτλους από τις ενότητες του μαθήματος και ιδού! Ένα οπτικό συνοθύλευμα των εννοιών με τις οποίες ασχοληθήκαμε κατά την διάρκεια αυτού του εξαμήνου, το μέγεθος καθεμίας εκ των οποίων είναι ανάλογο της συχνότητας εμφάνισής τους. Η αλήθεια είναι πως τα Social Media κυριάρχησαν, πράγμα που γίνεται προφανές στην παραπάνω εικόνα.

Έτσι λοιπόν, αν και το Wordle κέρδισε τις εντυπώσεις και τον ενθουσιασμό μου, η εικόνα αυτή μου φάνηκε λίγη για να την ανεβάσω στον τοίχο με τα artifacts. Γι αυτό συνέχισα με την αναζήτηση της κατάλληλης ιδέας, η οποία δεν άργησε να έρθει με μια μικρή βοήθεια (❤). Το κόνσεπτ λοιπόν ήταν να δημιουργήσω την ιστορία μου ως ένα flipbook, ξέρετε εκείνα τα βιβλία που ξεφυλίζοντάς τα με ταχύτητα οι σελίδες τους αποκαλύπτουν μια μικρή ιστορία. Βρήκα λοιπόν τον κατάλληλο τρόπο για να το φτιάξω: http://flipanim.com. Πρόκειται για μια σελίδα που δίνει την δυνατότητα να ζωγραφίσεις, κυριολεκτικά frame προς frame, την ιστορία-κινούμενο σχέδιο που έχεις στο μυαλό σου, παράγοντας τελικά ένα αρχείο gif. Η αλήθεια είναι πως ήταν μια αρκετά χρονοβόρα και κουραστικά διαδικασία καθώς κατέληξα να ζωγραφίζω με το βελάκι μου κάθε λεπτομέρεια της ιστορίας και το επεξηγηματικό κείμενο που θα έθετε την πλοκή. Παρόλα αυτά άξιζε τον κόπο και το αποτέλεσμα με αποζημείωσε!!!! The viral effect: a story of spreadability

Ωστόσο την βδομάδα που μας πέρασε έιχαμε την ευκαιρία στα πλαίσια του μαθήματος αυτού να δούμε μιά εικόνα που άξιζε όχι μόνο 1000 αλλά 1.000.000 λεξεις!!!Η πολύβουη Αθήνα φαντάζει σιωπηλή από ψηλά, ενω ο θολός ορίζοντας μεταδίδει μια περίεργη ηρεμία. Εκεί που κάποτε συγκαλούνταν η Εκκλησία του δήμου, εμείς κάναμε την δική μας συνέλευση δίνοντας με αυτή τον ιδανικότερο επίλογο σ’ αυτή την μοναδική εμπειρία μάθησης, συζήτησης, γόνιμου προβληματισμού και διεύρυνσσης των οριζόντων σε θέματα που αφορούν εμάς, τη ζωή και το μέλον μας και όχι ξεπερασμένες θεωρίες ενός μακρινού παρελθόντος. Μια ομάδα φοιτητριών και ο ανήσυχος καθηγητής τους στην τοποθεσία Πνύκα, κάνοντας βιωματικές-προβολικές ασκήσεις με θέμα την ζωή μας και το διαδίκτυο. O Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, ο Περικλής και ο Δημοσθένης μάλλον θα ήταν αδύνατον να μαντέψουν τι θα γινόταν 16 αιώνες μετά στον τόπο που εκείνοι κάποτε αγόρευαν. Νομίζω όμως πως θα έμεναν έκπληκτοι…

Ένα μάθημα διαφορετικό απο τα άλλα #hub3001

Mon, 29 May 2017 19:57:13 +0000

Ένας όμορφος κύκλος έκλεισε. Μετά την ολοκλήρωση του μαθήματος την προηγούμενη εβδομάδα με μια υπέροχη συνάντηση που έλαβε χώρα στην Πνύκα θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια σχετικά με αυτό το μάθημα . Βρήκα προσωπικά αυτό το μάθημα εξαιρετικό και διαφορετικό απο όσα εχω παρακολουθήσει μέχρι τώρα . Οι διαλέξεις αφορούσαν το διαδίκτυο και πώς επηρεάζει αυτό την κοινωνία μας ουσιαστικά είτε σαν μια νετοπία είτε σαν μια δυστοπία. Βρήκα εξαιρετικά ευφυές να ασχοληθούμε με την επιρροή που ασκεί το διαδίκτυο στις ζωές μας με μια ματιά πιο ψυχολογική. Εξαιρετικά καινοτόμο βρήκα το γεγονός οτι στα πλαίσια αυτού του μαθήματος δημιουργήσαμε το δικό μας blog και είχαμε την ευκαιρία να γράφουμε τους αναστοχασμούς μας αναφορικα με τις διαλέξεις που είχαμε παρακολουθήσει και εν συνεχεία να τις μοιραστούμε με τους υπόλοιπους συμφοιτητές μας . Επίσης ,είχαμε τη δυνατότητα ,στα πλαίσια προσθετικής εργασίας να κατασκευάσουμε το δικό μας τέχνημα ,γεγονός που μας έφερε σε μια πρώτη επαφή με διάφορα μέσα που αξιοποιήσαμε για τη δημιουργία του και προσωπικά ήταν πρώτη φορά που ασχολήθηκα με κάτι τέτοιο και είχα την ευκαιρία να μάθω. Εξαιρετικά ενδιαφέρον ήταν επίσης ένα απο τα τελευταία μαθήματα που διεξήχθη μαζί με φοιτητές που είχαν έρθει με το πρόγραμμα erasmus και είχα την ευκαιρία έτσι χάρη σε αυτό το μάθημα να γνωρίσω νέους ανθρώπους ,να ανταλλάξουμε απόψεις αναφορικά με την εξουσία του διαδικτύου και την χρήση του στις μέρες μας ο καθένας στηριζόμενος στις δικές του πεποιθήσεις ,στα δικά του βιώματα και στη δική του κουλτούρα. Είναι πολλές και αντιφατικές οι απόψεις για το διαδίκτυο τελικά και για το κατα πόσο εν τελει λειτουργεί σαν προνόμιο ή σαν παγίδα που οδηγεί στην αποξένωση και τη μοναξιά. Είναι πλέον ένας εθισμός το διαδίκτυο και ειδικότερα στη νέα γενιά βλέπουμε οτι είναι ένα ραγδαία εξελισσόμενο φαινόμενο που παίρνει ποικίλες διαστάσεις.

Σημαντικό είναι σ αυτό το σημείο να αναφέρω πως ο καθηγητής που διδάσκει το μάθημα είναι εξαιρετικά ευρηματικός αφού μας έβαλε να αναστοχαστούμε ,να κατασκευάσουμε ζωγραφίες ,artifacts ,να γράψουμε παραμύθια …μας έδωσε άπλετη έμπνευση και γνώση όχι με γνώμονα το βιβλίο όπως άλλα μαθήματα ,αλλα με γνώμονα την κριτική μας σκέψη και τη δημιουργικότητά μας.Ήταν ομολογώ ένα μάθημα που χαίρομαι που είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω στο τελευταίο έτος της ακαδημαικής μου πορείας και μου άφησε όμορφες αναμνήσεις ! Ελπίζω να διδάσκεται το μάθημα με τον ίδιο τρόπο και στα επόμενα έτη και οι φοιτητές να το βρούν τόσο ενδιαφέρον και διδακτικό όπως το βρήκα εγώ.

Ευχαριστούμε γι’αυτή την εμπειρία! Καλό καλοκαίρι !!!

wiki_power #hub3001

Mon, 29 May 2017 09:17:12 +0000

Η wikipedia είναι μια διαδικτυακή εγκυκλοπαίδια ευρέως γνωστή στους χρήστες του διαδικτύου.Πολλοί είναι αυτοί που θα βιαστούν να την κατακρίνουν καθώς μπορεί ο καθένας να αναρτήσει στη συγκεκριμένη εγκυκλοπαίδεια ό,τι θέλει. Μπορεί να είναι μαθητής,καθηγητής ,φυσικός ,πυρηνικός επιστήμονας ή οτιδήποτε άλλο και να δημοσιεύει αναφορικά με κάτι χωρίς υποχρεωτικά να είναι ειδήμων. Αυτό σίγουρα κλονίζει την εμπιστοσύνη αρκετών ,καθώς ουσιαστικα δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν μπορεί να αξιοποιήσει τις γνώσεις που του παρέχει η wikipedia καθώς δε μπορεί να είναι σίγουρος για την ορθότητα των ευρημάτων αυτών.Όλα αυτά είναι σίγουρα αποδεκτά ,γιατί όντως αυτός είναι ο ρόλος της wikipedia να μπορεί να αναρτήσει ο οποιοσδήποτε αυτό που επιθυμεί ,να μπορεί να κάνει διορθώσεις σε κάτι που έχει αναρτήσει κάποιος άλλος .Αυτό είναι αυτό που βλέπουμε εμείς .Σίγουρα όμως υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν γι αυτό.Που προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την αξιοπιστία των όσων αναγράφονται.

Θα ήθελα σ αυτό το σημείο όμως να αναφέρω πως καλό θα ήταν να μην εστιάζει κανείς μόνο στα αρνητικά . Είναι βασικό να επικροτούμε τις προσπάθειες που γίνονται για το εύρος γνώσεων ,την πληροφόρηση ,την ενημέρωση. Ίσως το γεγονός οτι δίνεται το δικαίωμα σε όλους να αναρτήσουν αυτό που επιθυμούν και ας μην είναι ειδήμονες να ειναι αρκετά δημοκρατικό αλλα λιγότερο αξιόπιστο.Δίνεται σίγουρα ,όμως, η δυνατότητα στους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε πολυποίκιλες διατυπώσεις απόψεων.Το γεγονός οτι μπορεί κάποιος να έχει εύκολη και άμεση πρόσβαση στο διαδίκτυο και σε μια τέτοια εγκυκλοπαίδεια που ουσιαστικά όλα αυτά στα οποία έχουμε πρόσβαση είναι αμφιλεγόμενα δεν είναι υποχρεωτικά αρνητικό . Όπως οτιδήποτε έχουμε στα χέρια μας έτσι και η wikipedia μπορεί να λειτουργήσει είτε υπέρ μας είτε εναντίον μας ανάλογα με το πώς θα επιλέξουμε να την αξιοποιήσουμε. Μπορεί να μας δώσει πρόσβαση δε διάφορες απόψεις και να αποκτήσουμε γνώμη αναφορικά με το περιεχόμενο αυτού που έχουμε αναζητήσει.Αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως θετικό ,αν είναι το εφαλτήριο για μια περαιτέρω αναζήτηση και διερεύνηση της ορθότητας του ευρήματος και απο άλλες πηγές πιο αξιόπιστες πιθανότατα ,όπως επιστημονικά περιοδικά τα οποία έχουν πολύ αυστηρά κριτήρια που πρέπει να πληρούνται απο εκείνους που επιθυμούν να δημοσιεύσουν τα άρθρα τους και τα ευρήματά τους. Επομένως μπορεί κανείς να αξιοποιήσει τη wikipedia προκειμένου να κατανοήσει σε γενικές γραμμές κι οχι εν τω βαθει αυτό το οποίο αναζήτησε και να προβεί σε περαιτέρω διερεύνηση προκειμένου να είναι και επιστημονικά τεκμηριωμένο το εύρημά του. Είναι κάτι σαν προθάλαμος της γνώσης η wikipedia και εξαρτάται απο το πώς θα την αξιοποιήσει κανείς .

Τελειώνοντας ,αυτό δεν είναι και το νόημα στη γνώση και την πληροφόρηση; Να μπορεί να εξερευνήσεις και να μελετήσεις πολλές και διαφορετικές απόψεις και να καταλήξεις στα δικά σου συμπεράσματα τα οποία όμως θα βασίζονται σε πολλές πηγές και θα είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα.Ας μην βιαζόμαστε να κατακρίνουμε οτιδήποτε καινούριο και πρωτοποριακό ,ενώ είναι απλά μια ευκαιρία που μας δίνεται και είναι στο δικό μας χέρι το πώς θα το χρησιμοποιήσουμε… Ας το χρησιμοποιήσουμε λοιπόν σωστά και θα οδηγηθούμε στην πραγματική γνώση!!!

STAND UP AND FIGHT YOU’RE IN THE ARMY NOW(?) #hub3001

Mon, 29 May 2017 08:10:00 +0000

Στο μάθημα με τους φοιτητές απο το erasmus αναφερθήκαμε σε έννοιες όπως grassroots,self-organization, trumpism και αναφερθήκαμε και στη δύναμη της ψηφιακής δημοκρατίας όπως πολλοί την αναφέρουν.Θα ήθελα να εστιάσω στο γεγονός πως οταν ερωτήθη ο Mark Zuckerberg αναφορικά με την εκλογή του Donald Trumb και το σημαντικό ρόλο που έπαιξε το facebook στην εκλογή του απάντησε πως ουσιαστικά μπορεί να συμβούν κάποια ατυχή συμβάντα όπως αυτό εξαιτίας του facebook, όμως σε βάθος χρόνου τα επιτεύγματα θα είναι βασικότερα .Το να δίνεις το λόγο στο λαό όπως λεει είναι το πιο βασικό.Σκοπός του facebook ήταν αρχικα να ενώσει φίλους και οικογένειες και εν συνεχεία σκοπός είναι η δημιουργία μιας καλύτερης και ενωμένης κοινωνίας με σκοπό την καλύτερη ενημέρωση,τον τερματισμό της τρομοκρατίας και άλλων αρνητικών στοιχείων της κοινωνίας και να υπάρχει μια καλύτερη επικοινωνία ,μια καλύτερη κοινωνία που θα δίνει το λόγο σε όλους. Ο λόγος σε όλους;;;

Άραγε μιλάμε ειλικρινά για μια ψηφιακή δημοκρατία ή μήπως μιλάμε για κάτι ουτοπικό στην ουσία; Ένας κόσμος που δίνει ίσα δικαιώματα λόγου ,επιτυγχάνεται η καλύτερη και πολυποίκιλη ενημέρωση και δημιουργείται μια ίση κοινωνία ,μια ενωμένη κοινωνία που λειτουργεί σαν ένα τέλεια οργανωμένο σύνολο. Ή και όχι… όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε ο Umberto Eco μιλάμε για ένα στρατό ηλιθίων που μιλούν σαν να έχουν κερδίσει Νόμπελ γράφοντας απλά κάτι που μπορεί να είπαν κάποιο βράδυ σ’ενα μπαρ πίνοντας ένα ποτήρι κρασί. Μήπως βρισκόμαστε πιο κοντά σε αυτή την πραγματικότητα; Μήπως πλεον απαρτίζουμε έναν στρατό ηλιθίων που επηρεασμένοι απο αυτή την ψηφιακή <<δημοκρατία >> ολοένα και εθιζόμαστε στη χρήση του διαδικτύου και ουσιαστικά δεν παλεύουμε για την πραγματική δημοκρατία; Σίγουρα είναι πιο εύκολο να αναρτήσεις μια άποψη στο facebook απο το να παλέψεις με πράξεις για να υπερασπιστείς την άποψη αυτή αλλα αν το καλοσκεφτεί κανείς ακόμα και αυτή σου την άποψη που θα αναρτήσεις μπορεί να μην τη δεί και κανείς και να μην ακουστεί ποτε γιατι πολύ απλα δε θα έχει γίνει viral και κανείς δε θα νοιαστεί. Σε μια ψηφιακή δημοκρατία που οι αναρτήσεις γίνονται για τα likes,που διατυπώνονται απόψεις ,όχι υποχρεωτικά επειδή τις ενστερνιζόμαστε αλλα πολύ απλα επειδή <<πουλάνε>> περισσότερο στο κοινό μας. Μήπως εντελει χάνουμε για άλλη μια φορά την ουσία; Η εξουσία είναι άτιμο πράγμα..και όταν τη δώσουν στον άνθρωπο εκείνος κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο και να ξεχάσει γιατί αρχικώς την επιζητούσε.Κάποιοι πάλευαν για τη δημοκρατία κάποτε,για τα ιδανικά,για τις πεποιθήσεις τους…πάλευαν στην πραγματικότητα όχι μέσω comments,posts και άλλων μέσω μιας οθόνης.Η δημοκρατία δεν έρχεται στα λόγια ,αλλα στις πράξεις και κάποτε κάποιος πρέπει να τολμήσει να κάνει την αλλαγή. Μας νοιάζει το σύνολο αλλα το σύνολο δεν είναι τίποτα περισσότερο απο ξεχωριστα διαφορετικά κομματια ενωμένα.Ίσως αν ένα κομματι ξεκινήσει την αλλαγή να ακολουθήσουν και τα άλλα. Αν συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη του λόγου ,τη δύναμη που μας δίνουν τα social media και τα χρησιμοποιήσουμε υπερ μας ισως να έχουμε και ένα θετικό αποτέλεσμα ,αλλα μας γοήτευσε η εξουσία και χαθήκαμε.Ο καθένας μας νόμιζε οτι μπορει να επηρεάσει τη μάζα μεσω ενος post και οτι αν έπαιρνε και αρκετά likes είχε καταφέρει το στόχο του.Μακάρι να συγχρονιστούμε ολοι μαζί και κάποια στιγμή να υπάρχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα ,σε μια ιδανική κοινωνία.

Τελειώνοντας ,θα ήθελα να αναφερθώ στο πόσο ενδιαφέρον ήταν το μάθημα με τους erasmus φοιτητές .Τόσα άτομα ,απο διαφορετικές χώρες ,φέρνοντας μαζί τους σε μια αίθουσα πανεπιστημίου τόσες μνήμες ,τόσα στοιχεία πολιτισμού,την κουλτούρα τους ,τη δική τους γλώσσα. Τόσο όμορφη αυτή η συναναστροφή .Μήπως η πραγματική δημοκρατία είναι αυτή ; Σε μια αίθουσα γεμάτη απο τόσο διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμικά στοιχεία ,ήθη και έθιμα ,να ανταλλάσσονται απόψεις ,να γίνεται εποικοδομητικός διάλογος και στο τέλος να χαμογελάμε και να παίρνουμε ο ένας τον άλλον αγκαλιά;… Λεω…έτσι απλά μια δική μου σκέψη…!!!

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ARTIFACT! #hub3001

Sun, 28 May 2017 19:55:27 +0000

Στα πλαίσια της προσθετικής εργασίας ,κληθήκαμε να κατασκευάσουμε ένα ψηφιακό artifact.Εφοδιασμένοι με διάφορα εργαλεία προκειμένου να κατασκευάσουμε το συγκεκριμένο τέχνημα ψάξαμε να βρούμε έμπνευση για τη δημιουργήμα του artifact που θα είχε θέμα <<Η ζωή μου με τα social media και τα smartphones >>.Η αναζήτηση θέματος για το τέχνημά μου ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα και δημιουργική διαδικασία. Πολύ ενδιαφέρον ήταν επίσης το γεγονός οτι εξικοιώθηκα περισσότερο με τη χρήση κάποιων μέσων που χρειάστηκε να αξιοποιήσω όπως το movie maker και το vimeo.

Το τέχνημά μου αφορά τη ζωή μέσα απο τα smartphones και το πόσο αυτή η τεχνολογική επανάσταση έχει επηρεάσει τις ζωές των ανθρώπων γενικότερα.Παρουσιάζεται στο τέχνημα αυτό ο εθισμός που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια ,ραγδαία εξελισσόμενος ,αναφορικά με τα social media & τα smartphones. Μια εξάρτηση απο το διαδίκτυο γενικότερα φαίνεται να συνοδεύει τις ζωές των ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία.Η τεχνολογία ένα επίτευγμα που έχει πολλά θετικά και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με σκοπό την καλύτερη επικοινωνία των ανθρώπων ,ειδικά όταν υπάρχει απόσταση, βοηθά στην προσβασιμότητα σε πολλές πηγές πληροφόρησης, χρησιμεύει για καλύτερη και ταχύτερη ενημέρωση και πολλά άλλα. Τα smartphones μπήκαν στις ζωές των ανθρώπων κάνοντας αισθητή την παρουσία τους και διευκολύνοντας τις ζωές μας με ποικίλους τρόπους. Βοήθησαν επίσης εμάς τους ανθρώπους με διάφορες εφαρμογές να κατασκευάσουμε ένα νέο προφίλ που θα παρουσιάζαμε στον διαδικτυακό κόσμο και εκει θα μπορούσε ο καθένας να προβάλλει τον εαυτό του με όποιον τρόπο του είναι αρεστός. Αυτή η δυνατότητα ήταν και η παγίδα.Οι άνθρωποι ειδικότερα σε νεότερες ηλικίες φαίνονται πλέον εξαρτημένοι απο τη χρήση των social media ,κατασκευάζοντας πολυποίκιλα προφιλ σε facebook,instagram,twitter,dating apps και πολλά άλλα ,παρουσιάζοντας τον εαυτό τους όχι όπως είναι στην πραγματικότητα πιθανότατα ,αλλά όπως εκείνοι θα ήθελαν . Σε μια προσπάθεια σαγήνης των υπόλοιπων διαδικτυακών φίλων και σε μια προσπάθεια δημιουργίας νέων <<φίλων>> χάνεται η πραγματική επαφή.Έρχεται η απομόνωση…και χάνεται η ουσία.Εξαφανίζεται σταδιακά κάθε είδους ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία και όλα γίνονται πλέον μέσω μιας οθόνης κινητού ή Η/Υ και άλλων gadgets. Είναι σίγουρα πολύ πιο εύκολο να προσελκύσεις ή να γοητεύσεις τους ανθρώπους μεσω μια πλασματικής εικόνας που δημιουργείς και είναι σίγουρα πιο εύκολη η επικοινωνία όμως είναι πραγματική επικοινωνία;;; Το μήνυμα που ήθελα να περάσω μέσω του δικού μου artifact είναι πως μπορεί να χρειαστεί κανείς να περάσει δύσκολα και να νιώσει μοναξιά σε μια κοινωνία που όλοι ασχολούνται συνεχώς με τα κινητά τους .Μπορεί το να είσαι διαφορετικός σε μια τέτοια κοινωνία να είναι δύσκολο ή και λυπηρό ,όμως αξίζει η προσπάθεια για έναν κόσμο με πραγματική επικοινωνία ,με ανθρώπινη επαφή ,που καμία τεχνολογία δεν είναι ικανή να εξουσιάζει τα μυαλά και τις ζωές μας .

Μην αφήσεις αυτό το όπλο που έχεις στα χέρια σου να στραφεί εναντίον σου .Αξιοποίησέ το για όλα τα προνόμια που μπορεί να σου προσφέρει.Ζήσε χωρίς το κινητό .Αυτό είναι το βασικότερο μήνυμα .Μπορεί να φαίνεται δύσκολο ,αλλά είναι σίγουρα εφικτό και ας μην ξεχνάμε οτι η πραγματική ζωή είναι εκει έξω κι όχι στις οθόνες των κινητών μας !!!

Φτανοντας στο τελος…#hub3001

Sun, 28 May 2017 00:38:00 +0000

Ένα διαφορετικό μάθημα όπως και αυτή τη φορά από τον καθηγητή μας. Το κλείσιμο των συναντήσεων μας έγινε στην Πνύκα σε μια τοποθεσία απόλυτα εναρμονισμένη με τη φράση “Close your phone. Let’s create some life”.

Ήταν μεγάλη η χαρά μου που το μάθημα μας θα γινόταν σε αυτόν τον χώρο. Οι μέρες πλησιάζουν για την πολυαναμενόμενη εξεταστική και το διάβασμα είναι πλέον κατακλυσμιαίο. Επομένως, η εξόρμηση αυτή στα πλαίσια του μαθήματος ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεφύγουμε από το διάβασμα, να περπατήσουμε, να έρθουμε σε επαφή με τη φύση και να αλληλεπιδράσουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιωματικό μάθημα.

Συναντηθήκαμε στο Θησείο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το αστεροσκοπείο και την Πνύκα. Μετά από λίγη ώρα, η θέα έγινε μοναδική. Όλη η Αθήνα απλωμένη μπροστά μας, η ομορφιά και η ησυχία της φύσης γύρω μας μας καλούσε να γίνουμε ένα μαζί της.

Βρισκόμασταν σε ένα χώρο που έδρασαν σπουδαίοι φιλόσοφοι χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς. Κι όμως ένιωθα την παρουσία τους πολύ έντονα. Όλος ο χώρος απέπνεε μια αίσθηση δέους. Ένιωθες μέσα στην πηγή της γνώσης και της σκέψης που καθόρισε την εξέλιξη μας.

Καθισμένοι όλοι μαζί αρχίσαμε να κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση. Έπρεπε να φανταστούμε ότι συναντάμε εκεί στην Πνύκα κάποιον ήρωα που μας έχει σημαδέψει, να συνομιλήσουμε μαζί του, να επικοινωνήσουμε στην ομάδα μας την αίσθηση που μας άφησε και έπειτα να δημιουργήσουμε μια ιστορία που να εμπλέκονται όλοι οι ήρωες. Ήταν ομολογουμένως μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία αν σκεφτεί κανείς ότι σε αυτή συναντήθηκαν 4 άνθρωποι από τελείως διαφορετικές εποχές ο καθένας. Η συνάντηση ενός αρχαίου άνδρα, ενός ακόμα που έζησε την περίοδο του μεσαίωνα, ενός καθηγητή της σύγχρονης εποχής και ενός ανώνυμου μαθητή που η περιέργεια του τον κατέτασσε πιθανότατα στο μέλλον και όλα αυτά στη βάση της τεχνολογικής εξέλιξης έφερε στην επιφάνεια μια ενδιαφέρουσα συνδιαλλαγή των τεσσάρων από διαφορετικές οπτικές φυσικά.

Παρά την πολύ ιδιαίτερη άσκηση όμως εμένα το βλέμμα μου έτρεχε στη θέα που αντίκρυζα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό, τις πολυκατοικίες που οργίαζαν προσπαθώντας να αντιταχθούν στην ομορφιά και την απλότητα των μνημείων που την περιβάλλουν. Σκεφτόμουν ότι είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε αυτά τα μέρη, να περπατήσω, να νιώσω την ησυχία που προσφέρουν. Η καθημερινότητα και το διαδίκτυο σε απορροφούν τόσο πολύ που ξεχνάς τα όμορφα πράγματα που έχεις γύρω σου. Αυτή, λοιπόν, η επίσκεψη στην Πνύκα ήταν μια πολύ καλή αφορμή για να κλείσει με ιδιαίτερο τρόπο αυτό το μάθημα και να έρθουμε σε επαφή με τη μεταφυσική μας. Εξάλλου νομίζω πως αυτός ήταν και ο σκοπός του μαθήματος και του καθηγητή μας εξ’ αρχής!

Πως να εκπαιδευσετε το δρακο σας;#hub3001

Sun, 28 May 2017 00:06:33 +0000

Παίρνοντας ως αφορμή το ομώνυμο animation μου γεννήθηκαν σκέψεις για τη σχέση μας με τον κυβερνοχώρο. Λογική ή παράλογη η σύνδεση μεταξύ των δύο δεν ξέρω, αλλά τα ερεθίσματα έρχονται από τα πιο απίθανα σημεία συνήθως.

Στο animation που προανέφερα μια ομάδα ατόμων καλείται να εκπαιδεύσει κάποιους δράκους. Μην γνωρίζοντας άλλο τρόπο αρχίζει να τους εκπαιδεύει μέσω της μάχης και της αντιπαράθεσης, χωρίς όμως να έχει αυτό αποτέλεσμα. Ώσπου κάποια στιγμή, ένα μέλος της ομάδας παίρνει την απόφαση μέσω μιας τυχαίας ανακάλυψης να διαμορφώσει ένα διαφορετικό τρόπο συσχέτισης με τους δράκους. Η νέα μορφή εκπαίδευσης περιλαμβάνει την κατανόηση του τρόπου σκέψης των δράκων και της ιδιοσυγκρασίας τους, καθώς επίσης και σεβασμό απέναντι τους. Και μαντέψτε… αυτό λειτούργησε!

Αν δούμε τον κυβερνοχώρο σαν ένα τεράστιο δράκο που έχει μπει στη ζωή μας και καλούμαστε να τον διαχειριστούμε ως άλλοι εκπαιδευτές, δεν απέχει και πολύ από την προηγούμενη ιστορία. Ο κυβερνοχώρος είναι σαν ένας τεράστιος δράκος, σαν ένα πλάσμα που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε και να διαχειριστούμε. Κάποιες φορές το καταφέρνουμε, κάποιες άλλες όχι. Και όταν δεν τα καταφέρνουμε, πέφτουμε στη μάχη εναντίον του, κάτι που δεν έχει πάντα τα βέλτιστα αποτελέσματα.

Έχοντας παρακολουθήσει έναν ολοκληρωμένο πλέον κύκλο μαθημάτων για το διαδίκτυο και έχοντας ανταλλάξει πολλές απόψεις με τους συμφοιτητές μου, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια άλλη οπτική απέναντι του. Κατά κύριο λόγο, ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζα τον κυβερνοχώρο και το διαδίκτυο γενικότερα ήταν δυστοπικός και καχύποπτος. Πάντα έβλεπα τις αρνητικές του επιπτώσεις, τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτό, τις επιδράσεις που ασκεί και τη δύναμη που έχει να κατευθύνει τους ανθρώπους. Αυτή τη στιγμή νιώθω σα να ξεκλειδώθηκε κάτι.

Αν ο κυβερνοχώρος είναι ο δράκος, αυτό σημαίνει πως η μάχη εναντίον του δεν είναι απαραίτητα αποτελεσματική. Έχοντας τα αρνητικά στο μυαλό μας, αλλά με γνώση των θετικών του και σεβασμό απέναντι σε αυτό αλλά και στην προσωπική μας ασφάλεια, ο κυβερνοχώρος μπορεί να επιλύσει πολλά θέματα της σύγχρονης εποχής και να δημιουργήσει τις βάσεις πάνω στις οποίες να μπορούν να διαμορφωθούν νέοι ορίζοντες σε διάφορους τομείς. Η εκπαίδευση, η επιχειρηματικότητα, οι τέχνες, ακόμα και η ψυχοθεραπεία είναι τομείς που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέες προοπτικές και συνθήκες.

Το πιο σημαντικό όμως είναι μια φράση που ανέφερε ο καθηγητής μας: “Η δύναμή μας βρίσκεται στο να αποδεχθούμε ότι είμαστε εύθραυστοι. Δηλαδή άνθρωποι. Και να βρούμε τις πηγές από τις οποίες αντλούμε δύναμη”. Είμαστε άνθρωποι, όχι θεοί. Είμαστε ατελείς και αυτή είναι η ομορφιά μας. Βελτιωνόμαστε και εξελισσόμαστε, κάνουμε βήματα πίσω, πέφτουμε και μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Και μέσα από τον κυβερνοχώρο έχουν γίνει πολλά λάθη. Μπορούμε όμως να τα επισημάνουμε και να τα τροποποιήσουμε. Τα λάθη διορθώνονται πάντα με σεβασμό και κατανόηση. Σε μια ανθρώπινη κοινότητα είμαστε αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι όλοι μεταξύ μας με κάθε δυνατό τρόπο. Ας γίνει αυτή η σύνδεση το έναυσμα για κάτι δημιουργικό!

Alea jacta est. #hub3001

Sat, 27 May 2017 17:09:17 +0000

Meet Cube.

Τον άγνωστο ήρωα που γεννήθηκε πριν λίγες μέρες σε έναν ιστορικό λόφο της Αθήνας. Η μητέρα, μεταξύ μας, δεν πολυήθελε να τον φέρει στον κόσμο, πεπεισμένη (και δικαίως..) ότι “δεν κάνει γι’ αυτά”, αλλά ο κοινωνικός περίγυρος είναι αρκετά πειστικός σε αυτές τις περιπτώσεις οπότε there he was.

Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες για τις δυνάμεις, τις αδυναμίες, τα κίνητρα και τους σκοπούς της ύπαρξής του. Ας πούμε απλά, ότι ο Cube σηματοδοτεί ένα τέλος για τη δημιουργό του. Ή μάλλον περισσότερα από ένα τέλη.

Σηματοδοτεί το τέλος της χρήσης μαρκαδόρων -τουλάχιστον για αρκετό καιρό.

Το τέλος της παρουσίας στις αίθουσες του Παντείου για την παρακολούθηση μαθημάτων -προπτυχιακού…-

Το επερχόμενο τέλος των εξεταστικών.

Το τέλος μιας σειράς από απόπειρες αναστοχασμού.

Το τέλος της προσπάθειας ιεράρχησης σκέψεων και μετατροπής τους σε κείμενο σε εβδομαδιαία βάση.

Το τέλος μιας εποχής. Της άνοιξης.

Και το τέλος μιας άλλης εποχής. Αυτής που περιλαμβάνει μαζί με τις υπόλοιπες δημογραφικές κατηγορίες τον μαγικό τίτλο “φοιτήτρια”.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ, αλλά συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι ξεφεύγω απ’το μάθημα. Ωραία, ήθελα να γράψω ότι ξεφεύγω απ’το θέμα, αλλά γλώσσα λανθάνουσα…:Ρ

Το μάθημα.

Το τελευταίο μου μάθημα.

Ναι… νομίζω δυσκολεύομαι να γράψω ένα “σωστό” feedback με τα θετικά, τα αρνητικά, το τι θα άλλαζα κλπ. κλπ.

Συγγνώμη mr NetMan.

404. life not found #hub3001

Fri, 26 May 2017 17:50:31 +0000

Ανηφόριζες σκυφτή προς την Πνύκα. Δεν είχες αλλάξει καθόλου από εκείνη την πρώτη και μοναδική μας βόλτα στα στενά του Θησείου. Μόνο που ήσουν θλιμμένη, δεν σε είχα ξανά αντικρίσει έτσι.

Δεν ξέρω αν βρέθηκες τυχαία εδώ σήμερα ή αν ήξερες ότι θα ήμουν εδώ ήδη. Με πλησίασες ήρεμα. Καθόμασταν για λίγη ώρα και ατενίζαμε το θαύμα εμπρός μας…μια Ακρόπολη που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ την ίδια. Κατακλυζόταν από την αντίθεση του φωτός και του σκότους, της λάμψης της όντας έτσι καμαρωτή και πεφωτισμένη ενάντια στον εβένινο, καταθλιπτικό ουρανό της Αθήνας. Με ρώτησες γιατί βρίσκομαι εδώ λες και δεν ήξερες ότι εδώ είναι το σπίτι μου. Ήταν το σπίτι μου. Εδώ που φύτρωσα, άνθησα και καρποφόρησα σε εκείνον τον παρελθοντικό πάντα χρόνο. Τώρα μαράζωσα σαν κάθε τι εν ζωή, μόνο που ήταν πολύ νωρίς για μένα. Ήρθα εδώ χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό…μόνο για να υπάρξω λίγο παραπάνω μέσα στις αναμνήσεις της αλλοτινής μου ξεγνοιασιας. Απλά υπάρχω. Αυτή είναι η εξήγηση που έχω να δώσω στα απορημένα σου μάτια. Υπάρχω αν με χρειαστείς. Υπάρχω γιατί εγώ σε χρειάζομαι ακόμη παραπάνω.

Είμαι εδώ να δημιουργώ αντιθέσεις για να διακρίνεις τα χρώματα καλύτερα. Αυτό μπορώ να σου προσφέρω. Να συνειδητοποιήσεις πόσο κοντά είναι το φως στο σκοτάδι, πως συνυπάρχουν, πως μάχονται και πως τελικά το ένα καταλήγει να οδηγήσει στο άλλο και αντίστροφα. Να μην σε τρομάζει όμως αυτό. Είναι η ζωή, τόσο κοντά στη λάμψη τόσο κοντά στο σκοτάδι. Αυτό που με δυσκολεύει είναι μερικές φορές να αποδεχτώ αυτές τις μετατροπές, να δικαιολογήσω αυτές τις αιώνιες μάχες, τις αναίτιες. Ξέρω ότι αυτά χρειαζόσουν να ακούσεις, αλλά ακόμη περισσότερο, πιστεύω, είχα ανάγκη να τα ακούσω εγώ.

Με ρωτάς γιατί δεν σου απάντησα ποτέ στο facebook όταν μου έστειλες να με ρωτήσεις τι κάνω. Τι νόημα θα είχε να σου απαντήσω ένα “Καλά είμαι”; Δεν είμαι. Και δεν είσαι. Αλλά πώς μέσα από αυτό το “κωλόπραμα” θα μπορούσαμε να έχουμε μία αληθινή επικοινωνία; Πώς θα μπορούσες να με καταλάβεις αν δεν βλέπεις τον τρόπο που ατενίζουν τα μάτια μου τον ορίζοντα αναζητώντας για απαντήσεις ή για δύναμη να συνεχίσω; Πώς θα μπορούσα να σε καταλάβω πραγματικά αν δεν έβλεπα τη σκυφτή σου στάση, τους ριγμένους σου ώμους, τα μελαγχολικά σου μάτια και τον αδύναμο και αργό σου βηματισμό; Πώς θα μπορούσε ποτέ μια τέτοια “ψεύτικη” ή αν θες καλύτερα επιφανειακή συζήτηση να κάνει εσένα ή εμένα καλύτερα; Πώς θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό αν δεν είχα έστω την δυνατότητα να σε πάρω μια αγκαλιά; Να σε κρατήσω στα χέρια μου και να νιώσω τα δάκρυά σου να κυλάνε;

Ξέρεις ότι για μένα ο υπολογιστής είναι παιχνίδι. Τρυπώνω εκεί που δεν με σπέρνουν και βγάζω στη φόρα ότι θέλω εγώ. Θα μπορούσα να σε παρακολουθώ, να βλέπω πως είσαι ακόμα και να επεμβαίνω αν το κρίνω απαραίτητο! Αλλά πέραν του ότι σε σέβομαι, ποιος είμαι εγώ για να στο κάνω αυτό; Δεν θα είχε και νόημα στην τελική. Είμαι ντροπαλός και φοβάμαι, για αυτό καταφεύγω κάθε φορά μέσα τους ηλεκτρονικούς διαδρόμους, να υπάρχω μέσα εκεί αόρατα αλλά σθεναρά. Τώρα, όμως, δεν έχει καιρό για τέτοια. Η ζωή επιτάσσει να βγω από το καβούκι μου, να μιλήσω, να ξεσπάσω αληθινά, να σε αναζητήσω, πρόσωπο με πρόσωπο. Να δω την αληθινή σου μορφή και όχι αυτό το ψεύτικο χαμόγελο που τόσο προσπαθείς να προβάλλεις στις κακό-φτιαγμένες φωτογραφίες σου.

Για αυτό δεν σου απάντησα ποτέ στα μηνύματα που με τόση συμπόνια μου έστελνες. Τα γεγονότα τρέχουν και με προλαβαίνουν και προτάσσεται η ζωή αντί για την παρουσία μου στα social media. Θέλω να ατενίσω λίγο ακόμα την Ακρόπολη και το φεγγάρι πλάι της με σένα να μου κρατάς το χέρι πριν βουτήξω και πάλι στο σκοτάδι…

Facebook ? #hub3001

Fri, 12 May 2017 00:13:00 +0000

Αφού περιπλάνήθηκα για ώρα στους ορόφους του κτηρίου, ενόχλησα διάφορους καθηγητές που έκαναν το μάθημά τους άνοιξα κυριολεκτιά όλες τις ξεκλείδωτες πόρτες του κτιρίου μέχρι τον τρίτο όροφο…και λέω αλήθεια.., κατάφερα να βρω την αίθουσα στην οποία γινόταν το χθεσινό μάθημα. Αν και το παρακολούθησα όπως καταλαβαίνετε από τη μέση και μετά, το μάθημα αυτό διέφερε σημαντικά θα έλεγε κανείς από τα προηγούμενα. Το ακροατήριο ήταν ιδιαιτέρως πολυπολιτισμικο και περιελάμβανε φοιτητές διαφόρων χωρών που έχουν έρθει στην Ελλάδα μέσω του προγράμματος Erasmus, μαζί φυσικά με κάποιους από τους συνήθεις υπόπτους, ανάμεσά τους και εγώ.

Συνοπτικά στο μάθημα αυτό αναφέρθηκαν, όπως είδα εκ των υστέρων από τις διαφάνειες που αναρτήθηκαν στο site, έννοιες-θεματικές όπως τα grassroot movements (από κάτω προς τα πάνω κινήματα), αραβική άνθιση (Arab Spring), αυθόρμιτη τάξη (μια έννοια που καθορίζει τις δυναμικές στη φύση και μπορεί να ερμηνευτεί και υπό τους όρους της ανθρώπινης κοινωνίας), όμως, αν και όταν έβλεπα την παρουσίαση μου δημιουργήθηκαν διάφορες σκέψεις, θα ήθελα να αναφερθώ στον αναστοχασμό μου για όσα άκουσα και όσα σκέφτηκα όταν ήμουν εκεί.

Συγκεκριμένα, το κομμάτι αυτό πρόκειται για τον σχολιασμό του κειμένου που ανέβασε ο Mark Zuckerberg στον λογαριασμό του στο Facbook τον περασμένο Φεβρουάριο, το οποίο μάλιστα έχει ξανααναφερθεί σε προηγούμενα μαθήματα. Πρόκειται για ένα κείμενο κομβικής θα έλεγα σημασίας, εντύπωση μου προκάλεσε πως όταν το έψαξα στο διαδίκτυο βρήκα άρθα που έλεγαν ότι με αυτό το post ο ιδυτής του fb ίσως να δηλώνει την πρόθεση του να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδορος της Αμερικής!! Ποιός να το περίμενε!! Από δισεκατομυριούχος φοιτητής σε δυνιτικός πρόεδρος της Αμερικής… πως τα φέρνει η ζωή.. Ίσως, λέω εγώ τώρα ίσως, να υπάρχει μια τάση συγκεντρωτισμού των εξουσιών που μπορεί να αποβεί μοιραία.

Ωστόσο το μήνυμα της δημοσίευσης του Zuckerberg ασχέτως πως μπορεί να ερμηνευθεί, είναι διαφορετικό. Μιλάει για το πως μπορεί το Facebook να αποτελέσει το μέσο δημιουργίας μιας παγκόσμιας κοινότητας σχολιάζοντας παράλληλα και άλλα ζητήματα που προέυψαν τον τελευταίο χρόνο όπως οι κατηγορίες για πρόκληση πόλωσης και κομματικής διάσπασης μετά τις προεδριές εκλογές του 2016, υποσχόμενος αλλαγές. Σίγουρα προσομοιάζει σε πολιτικό λόγο γι αυτό και το είδα να χαρακτηρίζεται ως “Το Μανιφέστο του Facebook”.

Μία σκέψη τριγυρνάει στο μυαλό μου, πως ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης που στόχο έχει να διευκολύνει την ανθρώπινη επικοινωνία καταλήγει να κάνει λόγο για ενημέρωση, ασφάλεια, συμμετοχή στα κοινά και συνολικότερα, γενική επένδυση της ζωής μας με αυτό;

“With that foundation, our next focus will be developing the social infrastructure for community — for supporting us, for keeping us safe, for informing us, for civic engagement, and for inclusion of all.” Mark Zuckerberg

Μήπως ο Ουμπέρτο Έκο είχε δίκιο για τις στρατιές ηλιθίων και πρέπει να βρεθεί άμεσα κάποιος που θα κρούσει τον κόδωνα του κινδύνου; Η αλλαγή είναι θεμιτή και αναγκαία, η εξέλιξη απαραίτητη, όμως είμαστε σε θέση να ορίσουμε τα όρια της ζωής μας ή έχουν προκαθοριστεί;

Καληνύχτααα

Recreations. #hub3001

Tue, 09 May 2017 20:44:59 +0000

Νομίζω ότι η τελευταία συνάντηση ήρθε -κάπως αυθόρμητα κι απρογραμμάτιστα- σα μια νοερή συνέχεια της προηγούμενης. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι σταθήκαμε στα Monday notes που αναζωπύρωσαν στη μνήμη ψήγματα από τις δημιουργίες μας.

Μπορεί η αίθουσα να είχε επιστρέψει στην πρότερη συνηθισμένη της κατάσταση (την άχρωμη, μίζερη και καταθλιπτική θα έλεγα, αλλά, καλοκαίρι έρχεται, ας μείνω στο συνηθισμένη), όμως ο απόηχος των έργων μας, όπως αποτυπώθηκε στους αναστοχασμούς, μας συνόδεψε θαρρώ τουλάχιστον για το πρώτο μισό του μαθήματος.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η λέξη απόηχος δεν είναι η σωστή γι’ αυτό που θέλω να πω. Στην πραγματικότητα, αυτό που ένιωσα είναι ότι, αφού καταλάγιασε ο ενθουσιασμός και αφού μεσολάβησαν και οι αναστοχασμοί πάνω στις δημιουργίες, μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε περισσότερο σχετικά με τα περιεχόμενα των κολάζ. Τι είπαμε, τι θέλαμε να πούμε, τι προεκτάσεις δίνουμε, πού συμφωνούμε, πού διαφωνούμε… το είδος της συζήτησης, δηλαδή, που θα γινόταν με ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης που συνομιλεί με ανθρώπους και με ανθρώπους που συνομιλούν για ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης.

Κι αυτού του είδους ο διάλογος θεωρώ πως έχει την ίδια, αν όχι περισσότερη, αξία απ’το έργο. Πρόκειται για μια εξίσου δημιουργική πράξη. Ή, τέλος πάντων, μια πράξη ανα-δημιουργίας. Εξ ου κι ο τίτλος (γιατί για κάποιο λόγο όλα μου ακούγονται καλύτερα στα αγγλικά, not sure why… Ηeal Enrich Absorb Link ). Πολύ ευχάριστη και βοηθητική άσκηση.

Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία…#hub3001

Mon, 08 May 2017 00:41:21 +0000

Δυστοπικό το θέμα και αυτού του μαθήματος , γιατί όμως πρέπει αυτό να σημαίνει απαραίτητα και απαισιόδοξο; Άλλωστε το αχώριστο μόριο -δυσ- ετυμολογικά σημαίνει δύσκολος. Και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολα θέματα, η λύση δεν είναι ούτε η μοιρολατρία ούτε η αποφυγή ούτε η παραίτηση, αλλά η κατά μετωπο…. αντιμετώπιση! Ας πάρουμε, ομως, τα πράγματα από την αρχή….

” Ελεύθερη βούληση”,το μεγαλύτερό μας όπλο και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη αδυναμία μας. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αυτό που μας κάνει μοναδικούς, που μας ξεχωρίζει από τους άλλους, η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, να κρίνουμε και να αποφασίζουμε εμείς για εμάς. Μια τέτοια δύναμη όμως ενέχει και μεγάλη ευθύνη, όχι για τους άλλους, αλλά για τον ίδιο μας τον εαυτό !

Ποιός είπε άλλωστε ότι η ελεύθερη βούληση είναι η εύκολη λύση; Ο δρόμος προς την ελευθερία δεν είναι ανθοσπαρτος αλλά αιματοβαμμένος και αυτό γιατί η ελευθερία, είτε σώματος είτε πνεύματος, δεν μπορεί να δοθεί ή να χαριστεί παρά μόνο να κερδηθεί! Διαφορετικά δεν πρόκειται για ελευθερία αλλά για επίφαση ελευθερίας. Και αυτό είναι ακόμα χειρότερο διότι το άτομο δεν γνωρίζει ότι είναι ανελεύθερο κι επομένως δεν αντιδρά, δε διεκδικεί την ελευθερία της σκέψης του…. Πως να διεκδικήσεις κάτι που δε γνωρίζεις ότι το έχεις χάσει;

Η ταινία, λοιπόν, που παρακολουθήσαμε σήμερα αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα μιας ζωής χωρίς ελεύθερη βούληση και ταυτόχρονα με πλήρη άγνοια του γεγονότος αυτού. Οι άνθρωποι είναι αριθμοί σε ένα σύστημα, και όταν οι αριθμοί δε βγαίνουν, γίνονται…. περικοπές!

Αν και φαίνεται ακραία μία τέτοια αλγοριθμική και απρόσωπη κοινωνία, δεν απέχει πολύ από τη δική μας πραγματικότητα… Ίσως μάλιστα δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε γιατί ακριβώς ζούμε σε μία επίφαση ελευθερίας! Ο κόσμος γύρω μας καταρρέει, οικονομικά, πολιτικά, ηθικά ακόμα και οικολογικά κι όμως εμείς το μόνο που φαίνεται να θέλουμε είναι μία καλή selfie, να παρακολουθήσουμε το αγαπημένο μας τηλεριαλιτι ( κι αν δε με πιστεύετε τσεκαρετε τις τηλεθεάσεις του survivor) ή το ματς της ομάδας μας. Τα social media παρακολουθούν την κάθε μας κίνηση με τη άδειά μας και το “πλαστικό” χρήμα έρχεται για να ολοκληρωθεί ο απόλυτος έλεγχος που μας περιβάλλει. Κι εμείς όχι μόνο δεν αντιδρούμε, αλλά επικροτούμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Απολαμβάνουμε τις ανέσεις όσων τόσο απλόχερα μας παρέχονται χωρίς να αναρωτιόμαστε γιατί μας παρεχονται… Η χειραγώγηση είναι τόσο κατάφωρη ορισμένες φορές κι όμως εμείς αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, εθελοτυφλούμε, ίσως γιατί η αλήθεια είναι πάντα πιο δύσκολη από το ψέμα, ίσως γιατί το να είσαι ελεύθερος σημαίνει όχι μόνο να επιλέγεις , αλλά και αναναλαμβάνεις την ευθύνη των επιλογών σου και συχνά οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι γι΄αυτό…

Δε μένει, λοιπόν, παρά να αναρωτηθούμε πόσο ελεύθεροι είμαστε τελικά, όταν αυτά που θέλουμε είναι αυτά που θέλει η κοινωνία μας να θέλουμε… Βέβαια εφόσον ζούμε εντός του πλαισίου της κοινωνίας είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν επιρροές, πρότυπα που αναπόφευκτα θα ακολουθήσουμε…Που τελειώνει, όμως, η κοινωνία και που αρχίζει το εγώ;

Ίσως το εγώ να αρχίζει εκεί που αρχίζει η σκέψη, η σκέψη η αυθεντική, που βασίζεται στην αμφισβήτηση ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού και που μας ωθεί να αναζητήσουμε τη γνώση και την αλήθεια μόνοι μας… Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Αν θέλουμε ελεύθερη βούληση πρέπει να τη διεκδικήσουμε, αφήνοντας πίσω μας την εποχή του “πίστευε και μη ερεύνα” και περνώντας σε μια νέα, εκείνη του “πίστευε και μη, ερεύνα”!

Οδηγός ευτυχίας #hub3001

Wed, 03 May 2017 15:53:59 +0000

Στο προηγούμενο μάθημα ξεφύγαμε από τον κλασικό τρόπο διδασκαλίας αλλά και από τον δικό μας εναλλακτικό/διαδραστικό τρόπο, αφήνοντας τους εαυτούς μας να “δημιουργήσουν” και να καλλιτεχνήσουν σε συνεργασία με συμφοιτητές μας. Εννοείται πως περάσαμε τέλεια και το διασκεδάσαμε πάρα πολύ! Επιστρέψαμε σε πολύ παλιές εποχές νηπιαγωγείου και δημοτικού, θυμηθήκαμε πως υπάρχουν ακόμη κόλλες και μαρκαδόροι και αφήσαμε την φαντασία μας ελεύθερη. Να γίνονται συχνά αυτά!

Ξεκινήσαμε λοιπόν χωριζόμενοι σε δυάδες να πάμε να διαλέξουμε ο καθένας κάποιες εικόνες και όλως τωχαίως οι εικόνες που διάλεξα νομίζω πως ταίριαζαν πολύ με της συμφοιτήτριας που θα συνεργαζόμουν. Σε αυτό το σημείο να εξυμνήσω λιγάκι την συνεργασία μας, η οποία ήταν καταπληκτική, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν αρκετά επιτυχημένο (προσωπική άποψη χαχα).

Τι φτιάξαμε; Έναν “εκπληκτικό” οδηγό προς την ευτυχία, καθώς μια εικόνα που είχαμε πάρει απεικόνιζε το happiness kit και είχε κάποια αντικείμενα τα οποία ανήκουν σε αυτό, συμπεριλαμβανομένου και του κινητού μεταξύ άλλων. Το μόνο που έπρεπε να καταγράψουμε είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος με σκοπό να γίνει “ευτυχισμένος”. Ξεκινάμε λοιπόν…

Βήμα 1ο
Δεν σου αρέσει η μύτη σου στις selfies; Χρησιμοποίησε τα φίλτρα του Instagram.

Για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να σου αρέσει ο εαυτός σου και αν δεν σου αρέσει, τα φίλτρα του Instagram μπορούν να σε βοηθήσουν να φανείς καλύτερος, όπως εσύ θέλεις!

Βήμα 2ο
Γίνε πιο κοινωνική. Μπες στα social media.

Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο να πει πως η μοναξιά φέρνει την ευτυχία, γι’ αυτό και όλοι έχουμε τους φίλους μας και κοινωνικοποιούμαστε, είναι στη φύση του ανθρώπου η ανάγκη για επικοινωνία και συντροφικότητα. Αν δεν τα καταφέρνεις στην πραγματική ζωή, δεν πειράζει, τα social media είναι πάντα εδώ για να σε βοηθήσουν.

Βήμα 3ο
Κράτα επαφή με τους φίλους σου. Φτιάξε ομαδική συνομιλία στο Facebook.

Αυτό το βήμα είχε από δίπλα μια εικόνα με δύο φίλους που βρίσκονται σε ένα σπίτι με φίλους, τρώγοντας πίτσες και έχουν και οι δύο στα χέρια τους τα κινητά και φαίνεται να περνάνε ωραία… με τα κινητά τους… δεν υπάρχει οπτική επαφή μεταξύ τους… Θες να κρατήσεις επαφή με τους φίλους σου; Φτιάξε ομαδικές συνομιλίες στο Facebook!

Βήμα 4ο
Μην απογοητεύεσαι στην πρώτη αποτυχία. Τα dating apps θα σου δώσουν τη λύση!

Τι κι αν δεν βρίσκεις σχέση μέσα από την καθημερινότητά σου… Ακόμη και αυτό μπορούν να καλύψουν τα social media. Εμπρός, φτιάξε γρήγορα προφίλ στο tinder!

Βήμα 5ο
Βγήκες ραντεβού σε ακριβό εστιατόριο; Κάνε check in να το μάθουν όλοι!

Δεν το ξέρατε; Στην κοινωνία μας πλέον υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον για το τι κάνουν οι άλλοι. Κι αν δεν το ξέρατε, καιρός να το μάθετε!

Βήμα 6ο
Μην χάνεις την απόλαυση να μαθαίνεις τα νέα πρώτος. Κάθε ώρα και στιγμή ενεργός…

Θα αρκεστώ σε μια περιγραφή της εικόνας του συγκεκριμένου βήματος : δύο άνθρωποι, πιθανώς να είναι ζευγάρι, βρίσκονται στο κρεβάτι κατά την διάρκεια μια σεξουαλικής πράξης και απλώς και οι δύο χαζεύουν τα κινητά τους. Εξού και το κάθε ώρα και στιγμή ενεργός…

Βήμα 7ο
Τα κατάφερες! Μάθε το και στα παιδιά σου…

Τελευταίο βήμα του οδηγού μας και δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τη μεταλαμπάδευση της γνώσης της ευτυχίας και στα παιδιά σου.

Τολμηρός οδηγός! Αν τολμάς, δοκίμασέ τον!

The end!

Μια φορά κι έναν καιρό… #hub3001

Tue, 02 May 2017 22:05:24 +0000

Μια φορά κι έναν καιρό…ήμασταν παιδιά..και μια φορά και έναν καιρό γίναμε “μεγάλοι”. Όμως βαθιά μέσα μας ποιος πραγματικά θέλει να εγκαταλείψει αυτόν τον ονειρικό παρελθοντικό χρόνο που κρύβεται μεσα στη φράση “μια φορά κι έναν καιρό”. Είναι αυτή η αθώα, πολυδύναμη και πολύχρωμη δημιουργικότητα που χαρακτήριζε άλλοτε την παιδική του ηλικία και μοιάζει τώρα πια σα να έχει χαθεί μέσα στο καθημερινό τρέξιμο. Να προλάβεις σχολικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, να είσαι σωστός φίλος, αν είσαι σωστός σύντροφος, να είσαι υποδειγματικός στη δουλειά σου και άλλες τόσες επιταγές που σου στερούν χρόνο ελεύθερο, χρόνο απαραίτητο για δημιουργία και, όπως λένε και οι θετικοί ψυχολογοι, για ψυχολογική ροή.

Βέβαια και χρόνο να έχεις πάλι όντας εξοντωμένος από την έντονη και υπερφοτωμένη ρουτίνα σου απλά κάθεσαι και σπαταλιέσαι στο κενό…κι εδώ ερχόμαστε στο θέμα μας. Στο τελευταίο μάθημα, ασχοληθήκαμε με κάτι που είχαμε χρόνια να κάνουμε- ίσως ακόμη κι από το δημοτικό. Κι αυτό ήταν να επιλέξουμε μερικές τυχαίες εικόνες και σε συνεργασία με κάποιον άλλον να δημιουργήσουμε μια ιστορία. Από το πιο μικρό ξεκινώντας π.χ. την επιλογή των εικόνων, μέχρι το πιο μεγάλο π.χ. τη συνταξη μιας σύντομης συσχετιζόμενης με τις εικόνες ιστορίας, ήταν μια διαδικασία εξαιρετικά όμορφη και “απορροφητική”. Ξεχνούσες που ήσουνα και πάλι σαν παιδί έκανες μια χειροτεχνία!

Σε απόλυτη αναφορά με το παρόν, αυτό που βιώσαμε δεν φαίνεται να αποτελεί τόσο μεμονωμένο βίωμα παρά μία έλλειψη που όλο και περισσότερο βιώνεται από τα σύγχρονα άτομα. Έτσι και στο παραμύθι μας ήταν κάποτε ένα παιδί που έπαιζε…όμως μετά το παιχνίδι δεν ήταν πλέον επιτρεπτό από την κοινωνία και για αυτό έπρεπε να στραφεί αλλού ώστε να μην αποκλειστεί. Να γίνει καθώς πρέπει, να βρει δουλειά και να κάνει ότι του λένε, να μην ζητάει παραπάνω και το μόνο που να αξίζει να είναι τα λεφτά.

Όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες του με το χρήμα. Να δουλεύει σαν σκλάβος από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα περιτοιχισμένο γραφείο και να είναι “καλά” επειδή “βγάζει χρήμα”! Οι προσωπικές ευχάριστες στιγμές εμπερικλείουν κάτι πολύ περισσότερο από τα υλικά αγαθά. Όταν όμως ο χρόνος δεν είναι αρκετός και οι αντοχές σου είνια σχεδόν ανύπαρχτες, πώς μπορείς να κυνηγήσεις κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό, κάτι ποιοτικό ;

Εκεί έρχονται τα social media με την ψευδαίσθηση μιας ολοκλήρωσης πλευρών της ζωής μας που παρακμάζουν ουσιαστικά. Ποικιλία επιλογών από φίλους μέχρι χόμπι. Και το τελευταίο σαφώς μπορεί να ανaφερθεί στην ολοένα αυξανόμενη χρήση των παιχνιδιών virtual reality. Κάνεις, ενώ δεν κάνεις και έχεις, ενώ δεν έχεις! Πόσο αντιφατικά μπορεί να είναι τέτοια μηνύματα για έναν απλό ανθρώπινο οργανισμό που προσπαθεί να βγάλει νόημα ως προς τι του συμβαίνει; Η παθογένεια δεν αργεί και αυτό ακόμη στέκεται ελάχιστο εμπόδιο όταν η τεχνολογία έχει βρει τη λύση και σε αυτό. Ένα χάπι για να βρεις τη χαμένη σου ευτυχία. Μια ευτυχία που και αυτή επιταγή της κοινωνίας έχει καταλήξει αφού οτιδήποτε αντίθετο δεν είναι “cool”.

Όπως και κάθε κατάσταση, έτσι και αυτή δεν είναι τερματική -ή τουλάχιστον θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν είναι τερματική. Είναι στο δικό μας χέρι να βάλουμε όρια τόσο στον εαυτό μας όσο και σε αυτά που οι αλλοι προσπαθούν να μας ενφυσήσουν. Είναι σημαντικό να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τι είναι πραγματικά ουσιώδες για εμάς και να μην ξεχνάμε πότε πότε να γινόμαστε και πάλι παιδια…!

Netopia, Lesson 7#hub3001

Tue, 02 May 2017 13:22:19 +0000

Καλησπέρα σε όλους!

Το προηγούμενο μάθημα ήταν τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ήταν μπορώ να πω δημιουργικό!! Μας ζήτησε ο καθηγητής να διαλέξουμε κάποιες φωτογραφίες και μέσα από αυτές να βγάλουμε μια ιστορία, ένα παραμύθι. Ακούγοντάς το στην αρχή αγχώθηκα. Γνωρίζοντας τον εαυτό μου ξέρω οτι δεν είμαι δημιουργική σε αυτά και δεν έχω και πολύ φαντασία..από μικρή δεν μου άρεζε να ζωγραφίζω και να λέω ιστορίες.
Έτσι λοιπόν δειλά δειλά πηγα με την συμφοιτήτρια μου και διαλέξαμε η κάθε μια κάποιες φωτογραφίες. Είχε πάρα πολλές και φανταστικές φωτογραφίες. Μου άρεσαν πάρα πολύ! Όλες πρόδιδαν την κατάντια της σημερινής εποχής οτι αφορά την τεχνολική εξέλιξη..facebook, instagram, twitter.

Διαλέξαμε λοιπόν 5 φωτογραφίες που μας έναν την μεγαλύτερη εντύπωση και έτσι ξεκινησαμε να γράφουμε. Στην αρχή ήταν δύσκολο να συνδιασουμε τις φωτογραφιες και να τις περιγράψουμε στην πορεία όμως μας βγήκε πιο εύκολα.
Συνειδητοποίησα όμως όσο γράφαμε πόσο τελικά μας έχει επηρεάσει στην καθημερινότητα μας η τεχνολογία..πόσο βαθειά στην καθημερινότητα μας έχει μπεί.
Έχουμε ξέχασει νομίζω πια είναι η πραγματική μας ζωή έξω από αυτά τα κουτιά των smartphone και των τηλεοράσεων. Όπως με την εικόνα με τα δυο παιδιά που είναι στην φύση και το αγόρι ασχολείτε με το κινητό του αντί να απολάυσει την φύση και να δώσει λίγη σημασία στην κοπέλα δίπλα του. Βλέπεις πλέον νέα παιδιά να πηγαίνουν για καφέ και να είναι μονίμος με το κινητό στο χέρι. Υπάρχει πλέον επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων? ουσιαστική επικοινωνία? και υπάρχει επικοινωνία με τι έχει σχέση? με αυτό που σχολιάστηκε στο facebook? Αυτό είναι επικοινωνία στις μέρες μας?

Επιπλέον έχουμε μπεί τόσο στο κλίμα των social media που όντως πιστεύω έχουμε χάσει κομμάτια της ταυτότητάς μας και της προσωπικότητάς μας. Κοιτάμε να δείχουμε μονίμως αυτό που είναι αρεστό σε όλους και κοιτάμε να μην δείχουμε ποτέ κάποιες αρνητικές πτυχές του εαυτού μας. Με τι κόστος όμως? Όταν έρθει η ώρα να αναρωτηθούμε ποιοί είμαστε θα γνωρίζουμε?? Ή θα ανατρέξουμε στο facebook και στο instagram για να μάθουμε? Χάνουμε τους εαυτούς μας και δεν ξέρω μέχρι πιο σημείο θα μας φτάσει αυτό.

Βγαίνοντας λίγο από το στενάχωρο κλίμα, μπορώ να πω οτι ο τρόπος που έγινε το προηγούμενο μάθημα ήταν διασκεδαστικός και δημιουργικός. Μας έβαλε σε σκέψεις και για τα social media, αλλά και για την μοναδικότητα του καθενός. Τι εννοώ? Βλέποντας όλα τα παραμύθια και τις ιστορίες που παρουσιάστηκαν στο μάθημα, είδα το πόσο διαφορετικά και από πόσο διαφορετική ματιά μπορεί να κάποιος μια φωτογραφία και πως μπορεί με την δική του έμπνευση και την έμπνευση του αλλου να κάνει κάτι πολύ όμορφο και πολύ δημιουργικό.

Νετοπια:εικονες απο το παρον#hub3001

Mon, 01 May 2017 19:22:18 +0000

Η τελευταία μας συνάντηση αποτέλεσε αφορμή για κάτι πολύ δημιουργικό. Έχοντας γυρίσει από τις διακοπές του Πάσχα και βρισκόμενοι προ των πυλών της εξεταστικής ο καθηγητής μας είχε την ευρηματική ιδέα να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Μας προμήθευσε με εικόνες, χρώματα, ψαλίδια και ό,τι άλλο χρειαζόμασταν. Από εμάς ζητούσε μόνο την φαντασία μας. Μας ζήτησε ,λοιπόν, να διαλέξουμε εικόνες που μας διακινούσαν εσωτερικά ,συναισθηματικά και γνωστικά, και να φτιάξουμε μια ιστορία δουλεύοντας σε ομάδες. Όπως ήταν αναμενόμενο η αίθουσα γέμισε χρώματα, ιδέες και συναισθήματα. Και το αποτέλεσμα ήταν όντως εντυπωσιακό!

Το παραμύθι μας ήταν εμπνευσμένο από προσωπικές καταστάσεις και σκέψεις που μας έχουν γεννήσει οι σημερινές συνθήκες της κοινωνίας μας. Πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος του παρόντος. Η ιστορία ξεκινά από την παιδική του ηλικία στην οποία το παιδί παίζει με ακίνδυνα κατά πώς φαίνεται παιχνίδια. Μεγαλώνοντας ,όμως, τα παιχνίδια αυτά αποκτούν άλλη ουσία και χρησιμότητα. Τέτοια παιχνίδια μπορούν να είναι τα στερεότυπα της κοινωνίας, οι πεποιθήσεις ,οι αξίες αλλά και ό,τι άλλο εντάσσεται στα πλαίσια της προσλαμβανόμενης ανατροφής από τους γονείς, τους δασκάλους και τα υπόλοιπα πρόσωπα φροντίδας. Όλα αυτά ,καθώς και πραγματικά παιχνίδια όπως όπλα ή άλλου είδους εξαρτήματα, ενώ μεγαλώνει το παιδί διαπιστώνει ότι η λειτουργικότητα τους μετατρέπεται. Πεποιθήσεις αποκρυσταλλωμένες οι οποίες ανατρέπονται ή χρησιμοποιούνται δυσπροσαρμοστικά, αλλά και όπλα τα οποία δεν είναι πλέον ακίνδυνα αλλά ικανά να προκαλέσουν καταστροφές μεγάλου μεγέθους.

Το παιδί μεγαλώνει και αντικρύζει ένα μέλλον δυστοπικό, έναν κόσμο που ανοίγεται μπροστά του και δε θυμίζει σε τίποτα αυτό που ονειρευόταν. Είναι η ματαίωση του νεαρού ενήλικα τη στιγμή που ,όντας έτοιμος να αδράξει τη ζωή και να ζήσει στο έπακρο όλες τις ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά του, συνειδητοποιεί ότι η κοινωνία έχει άλλα σχέδια γι’ αυτόν. Αυτό που του ζητά η κοινωνία είναι απλά να δουλεύει και να βγάζει χρήματα. Ο ενήλικας όμως πλέον άνθρωπος εγκλωβίζεται σε μία πραγματικότητα που δεν πληρεί τις απαιτήσεις του, σε μια δουλειά που δεν είναι αυτή που ήθελε, σε μία καθημερινή ρουτίνα που δε θυμίζει σε τίποτα τα όνειρα που είχε. Για να επιβιώσει όμως πρέπει να ακολουθήσει τον τρόπο σκέψης της κοινωνίας. Εξάλλου η κοινωνία, θέλει το καλό του…

Ο χρόνος περνά και η ρουτίνα συνεχίζεται. Ο άνθρωπος έχει καταντήσει μηχανή παραγωγής κέρδους εις βάρος του προσωπικού του χρόνου. Ακόμα όμως συνεχίζει να νιώθει πλήξη, τίποτα δεν του δίνει ευχαρίστηση και αναζητά αλλού διεξόδους. Στρέφεται λοιπόν στον κόσμο που του ανοίγει η τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναζητώντας όσα θετικά δεν του δίνει η πραγματική ζωή και οι άνθρωποι γύρω του. Γρήγορα ,όμως, παρασύρεται και η συνήθεια του γίνεται εθισμός. Η κοινωνία ,ούσα γνώστρια των πάντων, φροντίζει να εξαλείψει αυτό τον εθισμό προσφέροντας του έναν καινούριο εθισμό, πολύχρωμο αυτή τη φορά. Τα φάρμακα κάθε λογής και για κάθε σκέψη ή συναίσθημα έκαναν τον άνθρωπο έρμαιο ενός καινούριου εθισμού, η οποία εξυπηρετούσε τόσο τις φαρμακοβιομηχανίες όσο και την ίδια την κοινωνία.

Απότοκο αυτού του νέου εθισμού ήταν η διαμόρφωση μιας ατομικής εικόνας κατά τα πρότυπα της κοινωνικής σκέψης. Ο άνθρωπος μπαίνει πλέον στο τρυπάκι να σκέφτεται πώς τον θέλει η κοινωνία και αυτό είναι ιδιαίτερα σαγηνευτικό μιας και η κοινωνία προσφέρει πολλές διαφορετικές επιλογές για να μπορέσει να διαμορφωθεί όπως θα “ήθελε”. Ούτε αυτό όμως είναι ικανό να αντιμετωπίσει αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα του ανθρώπου και να προκαλέσει θετικές αντιδράσεις. Όταν πλέον ο άνθρωπος καταλάβει ότι αυτά τα πρότυπα της κοινωνίας αλλά και οι έτοιμες λύσεις που προσφέρει αποτελούν εικονικά τεχνάσματα τότε έχει τη δυνατότητα να ξαναρχίσει μια ζωή με νόημα, αφήνοντας πίσω όλα τα βαρύδια που τον κρατούσαν δέσμιο των φόβων και ανασφαλειών του.

Η δημιουργία αυτής της ιστορίας ήταν και για μας μια απελευθερωτική και άκρως δημιουργική διαδικασία. Αναστοχαστήκαμε πάνω σε θέματα που και εμείς βιώνουμε έντονα στην κοινωνία του σήμερα και θέλουμε σα νέοι να εκφράσουμε. Και παρ’ όλο που δυσανασχετήσαμε αρχικά με τη χειροτεχνία τελικά το ευχαριστηθήκαμε στο έπακρο. Έχοντας σταματήσει από καιρό να κάνουμε εργασίες με τα χέρια μας ήταν και ένας τρόπος να διοχετεύσουμε την παιδικότητα μας μέσα από το μάθημα και αυτή την εργασία και νομίζω αυτός ήταν και ο σκοπός αυτής της εργασίας! Να αναστοχαστούμε και να δημιουργήσουμε κάτι από την αρχή και με οδηγό τη φαντασίας μας, μα πάνω από όλα να το ευχαριστηθούμε!

Lesson 7, NETOPIA #hub3001

Sun, 30 Apr 2017 23:36:07 +0000

Η τελευταία μας συνάντηση ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες, όπως και πολύ διασκεδαστική και δημιουργική. Μας ζητήθηκε να επιλέξουμε ατομικά κάποιες εικόνες από μια μεγάλη ποικιλία και έπειτα να εργαστούμε σαν ζευγάρια και να συνδυάσουμε τις εικόνες μας με τέτοιον τρόπο που να δημιουργείται μια ιστορία. Η ιδέα αυτή μου άρεσε πάρα πολύ διότι βίωσα κάτι παρόμοιο σε ένα άλλο πρόγραμμα πριν λίγο καιρό και έκανα κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Προσπάθησα δηλαδή να εκφραστώ με μη συμβατικό τρόπο. Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα μας εκπαιδεύει να εκφραζόμαστε μόνο δια του λόγου επιδιώκοντας να οδηγήσει την φαντασία μας σε ατροφία. Επιπλέον, μου έδωσε τη δυνατότητα να δουλέψω συνεργατικά με κάποιον άλλον, πράγμα το οποίο δεν συνηθίζω στη ζωή μου, γεγονός που μου έδωσε ενέργεια και θετικά συναισθήματα. Σίγουρα πιστεύω πως σε αυτό συνέβαλε ότι συνεργάστηκα με ένα άτομο που συμπαθώ πολύ, με το οποίο μάλιστα έτυχε να διαλέξουμε εικόνες με παρόμοια θεματολογία. Τώρα αισθάνομαι ότι το project αυτό ήταν κάτι σαν συνεργατικός αναστοχασμός, καθώς επιλέγοντας εικόνες που σε εμάς ξύπνησαν κάτι, προσπαθήσαμε να αποδώσουμε τι είναι για εμάς η digital era.

Μέσα από το brainstorming αποφασίσαμε τελικά να φτιάξουμε ένα διαφημιστικό εγχειρίδιο για την τέλεια ζωή/ευτυχία, όπως την επιτάσσει η σύγχρονη ψηφιακή και τεχνοκρατική κοινωνία. Χρησιμοποιήσαμε ειρωνικό λόγο, σατιρίζοντας την κατάσταση, ωστόσο τώρα που το ξανασκέφτομαι πολλές εταιρίες χρησιμοποιούν παρόμοια τσιτάτα στις διαφημίσεις τους τα οποία εκλαμβάνονται ως φυσιολογικά και κουλ από τον μέσο καταναλωτή.

Προτίμησα στον αναστοχασμό αυτόν να μην περιγράψω την ιστορία, άλλωστε δεν είναι δυσνόητη αλλά να την διαβάσω between lines. Οπότε αναδιοργανώνεται στα εξής:

Βήμα 1: Μην αγαπάς τον εαυτό σου. Ποτέ στη πραγματικότητα δεν θα γίνεις το άφταστο beauty icon που μέσα από τα media προβάλλεται ως φυσιολογικό και μέσος όρος. Οπότε αν θες να νιώσεις λίγο καλύτερα μην αποδεχτείς τον εαυτό σου, αλλά παραμορφώσου με φίλτρα και ας μοιάζεις με άλλο άτομο στην πραγματικότητα.

Βήμα 2: Φακελώσου. Κανείς δεν σε ξέρει αν δεν έχεις facebook. Δηλαδή γιατί να θυμάται ότι υπάρχεις αν η δραστηριότητα σου δεν του πετάγεται κάθε μια ώρα στο newsfeed του. Μπορεί να μην έχεις κοινωνικό κύκλο, αλλά οι 1500 ψηφιακοί φίλοι είναι must.

Βήμα 3: Τα λόγια είναι φτώχεια. Γράψε μηνύματα. Τι και αν ο φίλος σου είναι δίπλα σου, στο μέσεντζερ μπορείς να του στείλεις και emoji και stickers. Στην live επικοινωνία μπορείς; δεν μπορείς.

Βήμα 4: Που να ντύνεσαι, να στολίζεσαι, να βγαίνεις για ποτό για να γνωρίσεις ταίρι. Που δεν είναι σίγουρο ότι θα σε προσεγγίσει κιόλας. Ε έχουμε και κρίση για πόσα ποτά να βγεις την εβδομάδα. Συστηματάκι tinder. Εντάξει μπορεί να σου βγει ο άλλος κουτσός, στραβός και με γυάλινο μάτι από κοντά, αλλά τουλάχιστον γλίτωσες όλη την αρχική ταλαιπωρία.

Βήμα 5: Σημασία έχει το ταξίδι όχι ο προορισμός. Όπα μισό λάθος. Σημασία έχει μόνο το check in. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Βήμα 6: Sorry βρε μωράκι μου.. μου ήρθε notification για Live αναμετάδοση. (Οκ δεν σχολιάζω άλλο.-)

Βήμα 7: Δεν χαίρεσαι που έγινες ένας σκλάβος του κινητού σου και από homo sapiens μεταλλάχθηκες σε pretty cool homo digital; Φρόντισε να κάνεις παιδιά και να συνεχίσεις το είδος.

Νομίζω τελικά ότι ο σχολιασμός ήταν ακόμα πιο ειρωνικός από το project. Ακόμα πιο ειρωνικό είναι ότι κάνω μερικά από αυτά -σχεδόν συνειδητά πλέον-. Μου φαίνεται άσκοπο να μην συγχρονίζεσαι με την εποχή σου. Μου φαίνεται ακόμα πιο δυσλειτουργικό να κλείνεις τα μάτια στο νέο και στο διαφορετικό, να φοβάσαι να δοκιμάσεις, ειδικά αν έχεις επιλέξει ένα επάγγελμα σαν το δικό μας. Δεν θέλω να το δω όλο αυτό ως δυστοπικό γιατί θεωρώ λάθος και συντηρητικό να αντιμετωπίζεις αρνητικά και με φόβο την εξέλιξη. Τίποτα δεν είναι εγγενώς καλό ή κακό. Εσύ επιλέγεις την χροιά που θα του δώσεις.

(Πρώτη φορά ξεπέρασα τις 500 λέξεις και νομίζω πρέπει να σταματήσω κάπου εδώ γιατί μπορώ να μιλάω για αυτό το θέμα επ’ αόριστον. Τα υπόλοιπα από κοντά!).

Και ζήσαν αυτοί καλά. Κι εμείς; #hub3001

Sun, 30 Apr 2017 21:09:58 +0000

Μετεκδρομικός ο αναστοχασμός σήμερα οπότε τα επίπεδα συγκέντρωσης αναμένεται να κυμανθούν σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα. Τουλάχιστον είναι στην ώρα του -περίπου..

“Κόκκινη κλωστή δεμένη,

στην ανέμη τυλιγμένη

δώσ της κλώτσο να γυρίσει

παραμύθι ν’ αρχινήσει”.

Είναι αλήθεια πως τα παιδιά κατέχουν το μονοπώλιο, σχεδόν, όσον αφορά τα παραμύθια. Τα περισσότερα γράφονται γι’ αυτά, λέγονται σ’ αυτά και διαβάζονται από αυτά και ένα τέτοιο κοινό θέλει μια ειδική μεταχείριση. Ή τουλάχιστον αυτή την άποψη έχει η πλειοψηφία (*) των ενηλίκων που ασχολείται με τη συγγραφή ή/και διήγησή τους. Και κάπως έτσι τα μοτίβα τηρούνται ευλαβικά: πρίγκιπες και πριγκίπισσες, ζώα και στοιχεία της φύσης που μπλέκουν με το μεταφυσικό, όλα στην υπηρεσία της μάχης του καλού με το κακό, με το τέλος τους να ευνοεί πάντοτε (;) το πρώτο.

Στον κόσμο των ενηλίκων τα πράγματα φαίνεται να είναι λιγάκι διαφορετικά. Τα παραμύθια διεκδικούν μερίδιο στο σκοτάδι, με τη μάχη του καλού με το κακό να είναι, το λιγότερο, αμφίρροπη. Ρεαλισμός, μεταφυσικό, πικρό χιούμορ και αλληγορία μπλέκουν για να φτιάξουν έναν κόσμο που να λέει κάτι για τον δικό μας, τον πραγματικό, αρκετά μακριά από τις απλουστεύσεις και την εξιδανίκευση της παιδικής ηλικίας.

Κάπως έτσι και οι εικόνες που μας δόθηκαν. Ρεαλιστικές, μετα- φυσικές, με πικρό χιούμορ και αλληγορία, ήταν εύκολο να μαντέψουμε ότι ζητάνε να πουν μια ιστορία, άλλο που εγώ κατάλαβα τι έπρεπε να κάνουμε αφού κρατούσα για κάνα δεκάλεπτο με περηφάνια τις 4 που ξεχώρισα στο χέρι μου, ενόσω οι άλλες ομάδες είχαν ήδη ξεκινήσει να μεγαλουργούν :Ρ

Η κρίση. Η “πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη”. Το There Is No Alternative. Η αποσάθρωση του πολιτικού συστήματος. Η συλλογική μιζέρια. Και κάπου πάνω σε αυτά και στα υπόλοιπα ευχάριστα που συνθέτουν το κάδρο του σύγχρονου κόσμου προσγειώθηκαν καμιά 50αριά -θα πω τυχαία- εικόνες στην έδρα μιας αίθουσας για να μας θυμίσουν και συμβολικά τι θα πει κυριαρχία των social media. Απ’την κακή τους, κυρίως, μεριά.

Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που οι αφηγήσεις ήταν κατά κύριο λόγο δυστοπικές…

Κάπως έτσι, ως ζευγάρι, αφού συνειδητοποιήσαμε (με μία δόση “what? έχω να πιάσω μαρκαδόρο στο χέρι μου απ’το δημοτικό”) τι μας ζητήθηκε να κάνουμε, ξεκινήσαμε δειλά δειλά να ξεσκαρτάρουμε εικόνες και να στήνουμε ένα παραμύθι γύρω από μια κεντρική εικόνα. Αυτή που δείχνει μια απόπειρα εγκληματικής ενέργειας σε βάρος μιας γυναίκας μπροστά στα μάτια ενός σωρού ανθρώπων, καθένας από τους οποίους “επιλέγει” το πληκτρολόγιο ως τρόπο παρέμβασης, σε αντίθεση με το να κάνει κάτι άλλο που θα ενέπλεκε και μια “φυσική” παρουσία και δράση.

Με δεδομένο ότι κι οι δυο είχαμε επιλέξει αρκετές εικόνες που σχετίζονταν με το facebook διανθίσαμε το παραμύθι θέτοντας το backround της πόλης στην οποία λαμβάνει χώρα το περιστατικό, τονίζοντας τον εξαρτητικό χαρακτήρα της προσλαμβανόμενης κοινωνικής αποδοχής και την τάση για αναζήτηση συμμόρφωσης και για κριτική. Το αστείο -χεμ…χεμ…- είναι ότι, ενώ γράφαμε προσπαθώντας να υπονοήσουμε τη δική μας πραγματικότητα μέσω της υπερβολής των εικόνων, τελικά εγώ έχω σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον θα χαρακτήριζα τις εικόνες ως υπερβολικές.

Κλείσαμε, χρησιμοποιώντας τον αφανή “ήρωα” της ιστορίας, τον Super-facebook (εντάξει, δε διεκδικούμε βραβείο πρωτοτυπίας) που έρχεται για να λειτουργήσει καταλυτικά σαν τις αλλοτινές νεράιδες ή τα τζίνι. Μόνο που τελικά αυτός ο ήρωας φαίνεται να διαφέρει λίγο ως προς τις δυνατότητες που προσφέρει για πραγματική δράση και αλλαγή. Και αυτό φαίνεται ότι εύκολα το ξεχνάμε.

Θα κλείσω κάνοντας τον Μαρξ να στριφογυρίσει μια δυο φορές στον τάφο του (επιδοκιμάζοντας):

Αν τα hashtags μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομα.

photo via: https://thekontainer.wordpress.com/2013/06/07/crypt0nymous-the-revolution-will-not-be-televised-it-will-be-tweeted/

*Στο παιδί μου

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Μ. Αναγνωστάκης

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις… #hub3001

Sun, 30 Apr 2017 18:16:23 +0000

Την προηγούμενη Τετάρτη ήταν λίγο διαφορετικό από άλλες φορές. Αφού διάβασαμε τα Monday notes μας δωθηκε η εργασία να σχεδιάσουμε ανά ζευγάρια ένα δικό μας παραμύθι χρησιμοποιώντας κάποιες φωτογταφιες – εικονες που είχε φέρει ο καθηγητης, τις οποίες έπειτα θα κολλουσαμε σε ένα μεγάλο χαρτονι.

Αρχικά δεν ήξερα το ακριβώς μας ζητούσαν να κανουμε, το ίδιο και η συμφοιτητρια μου. Ύστερα όμως από αρκετή ώρα σκεψης, αφησα να μιλήσουν από μόνες τους οι εικόνες που είχα επιλέξει. Δεν ήταν δηλαδή ένα παραμύθι με αρχή και τέλος όπως ζητήθηκε εξ αρχής αλλά οι εικόνες από μόνες του διαμορφωναν πιστεύω μια δικια τους πολλή ωραία ιστορια. Με την συμφοιτητρια μου κοιτάξαμε να χρησιμοποιήσουμε εικόνες οι οποίες ταίριαζαν τόσο με το μάθημα όσο και μεταξύ τους.

Ήταν μια πολλή ωραία εμπειρία μπορώ να πω, συγκεκριμένα συνέβη κάτι που μου έκανε πολλή εντύπωση. Μέσα από αυτή τη διαδικασία φάνηκε ξεκάθαρα ότι ενώ 10 άτομα μπορούν να βλέπουν 1 μόνο φωτογραφία ή εικόνα, δεν είναι καθόλου απίθανο ο καθένας από αυτούς τους 10 να λαμβάνει διαφορετικά ερεθίσματα από αυτό που βλέπει και έτσι να υπάρχει και δυνατότητα να δημιουργηθούν 10 διαφορετικά παραμύθια.

Μου άρεσε επίσης το γεγονός οτι με τον τρόπο που έγινε το τελευταίο μάθημα είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι και πάλι στο Δημοτικό όπου στο μάθημα τον καλλιτεχνικών η δασκάλα μας έβαζε να δημιουργούμε με χαρτόνια, ψαλιδια, κόλλες κτλ. Ήταν ωραία αισθηση. Κάτι τέτοιο πλέον ειναι ανύπαρκτο. Να έρθει η φίλη σου για επίσκεψη και Να της πεις για παράδειγμα έλα να σχεδιάσουμε ή να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο παιχνίδι… Θα γελάει μέχρι μεθαύριο. Πλέον θεωρείται πολύ πιο διασκεδαστικό να κάθεσαι μπροστά από μια οθόνη και να κάνεις stalk άλλους γνωστούς… Η μάλλον για να το διατυπώσω πιο σωστα, τους “φίλους” του Facebook.

Δυστοπικά παραμύθια στη netopia…#hub3001

Fri, 28 Apr 2017 20:44:21 +0000

Photo via: http://www.bmoreart.com/2016/02/and-once-upon-a-time-fairy-tales-fables-myths-call-for-entry.html

Εικόνες, κολάζ, ζωγραφιές και παραμύθια…δυστοπικά! Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο μάθημα, μου θύμισε λίγο τα παιδικά μου χρόνια, σε μία πιο σκούρα απόχρωση βέβαια, καθώς, όπως αποδείχθηκε, όλες οι ιστορίες που δημιουργήθηκαν εστίαζαν σε προβληματισμούς γύρω από τα αρνητικά κυρίως στοιχεία του διαδικτύου.

Δε παύει όμως να είναι η πραγματικότητα και μαζί με όλα τα θετικά που έφερε το διαδίκτυο, δημιουργήθηκαν αναπόφευκτα και κάποια “κακά”. Η netopia λοιπόν, στην οποία, ζούμε απέχει πολύ από την ουτοπία. Οι παιδικές χαρές ερήμωσαν, τα λογοτεχνικά βιβλία σκονίστηκαν και θάφτηκαν στο σωρό της αποθήκη, τα παιδιά κλείστηκαν στα σπίτια τους, στους υπολογιστές και στα ηλεκτρονικά τους και ο κόσμος παραδόθηκε στις μηχανές και σε αυτούς που τις ελέγχουν.

Και το πιο τραγικό: κλείσαμε τα μάτια μας στη γνώση και βυθιστήκαμε στην άγνοια. Ενώ η γνώση βρίσκεται παντού γύρω μας, εμείς επιλέξαμε να κρατήσουμε μόνο αυτή που μας έδωσαν στο χέρι και δεν την αναζητήσαμε μόνοι μας. Αφήσαμε την ελευθερία της σκέψης μας στα χέρια αυτών που μας παραπλάνησαν και τους επιτρέψαμε να μας ελέγξουν… Και τώρα, όπως μας προειδοποίησε πριν 2.000 χρόνια ο Πλάτωνας, βρισκόμαστε δεσμώτες στα σύγχρονα σπήλαια μας, κοιτώντας σκιές στους τοίχους και πιστεύοντας πως αυτή είναι η πραγματικότητα, πως τα χρώματα της οθόνης μας είναι ομορφότερα από τα πραγματικά, πως το πρόσωπά μας είναι ομορφότερα με photoshop, πως ο διαδικτυακός κόσμος είναι ομορφότερος από τον πραγματικό. Πιστέψαμε λοιπόν σε αυτή τη netopia, ίσως γιατί η πραγματικότητα μας ήταν πιο σκληρή, κι ελπίσαμε πως η netopia μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους… Κι ακόμα κι αν κάνεις αμφέβαλλε γι’ αυτό, ο οδηγός ευτυχίας, τόσο όμορφα και χιουμοριστικά απεικονισμένος στο κολάζ των συμφοιτητριών μας, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την κατεύθυνση που μας δόθηκε… Κι αν υπάρξει πρόβλημα στη netopia, η λύση έχει δοθεί ήδη… από τον φρουρό – ήρωα τον Super Facebook…

Μιας όμως και μιλάμε για παραμύθια, το τέλος δε μπορεί να είναι τόσο σκοτεινό.. Ακόμα κι όταν έχουμε τα μάτια μας κλειστά μπορούμε πάντα να ονειρευτούμε… Η αλήθεια άλλωστε, δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς δε μπορούμε να τη δούμε.Κι όσο σφιχτά κι αν έχουμε κλείσει τα μάτια μας, οι ηλιαχτίδες πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να τρυπώνουν στα μάτια μας και να μας ” ξυπνούν”…. Αρχικά ίσως νιώσουμε λίγο μόνοι ,ξεκομμένοι από όλους. Η πραγματικότητα μπορεί να μας φανεί άσχημη και σκληρή και να θελήσουμε να ξανακλείσουμε τα μάτια μας γιατί έτσι είναι πιο εύκολο . Αν δεν τα κλείσουμε όμως, όσο ωραία κι αν είναι τα όνειρά μας και η netopia μας , θα καταλάβουμε ότι η πραγματικότητα είναι ακόμα καλύτερη. Και όταν ο φίλος μας μας χαιρετήσει, δε θα μουρμουρίσουμε ένα γεια με βλέμμα καρφωμένο στο κινητό ούτε θα του στείλουμε sms με χαμογελαστή φατσούλα , αλλά θα βάλουμε το κινητό στην τσέπη, θα κλείσουμε τους υπολογιστές μας, θα τον κοιτάξουμε στα μάτια ,θα του χαμογελάσουμε και θα του πούμε ” γεια και σε σένα”…

Κάπως έτσι θα ήθελα να κλείσω τον αναστοχασμό μου, αισιόδοξα, μιας και κάπως έτσι ήθελα να τελειώσει και η ιστορία στο κολάζ, αλλά δε μπορούσα να βρω μία αισιόδοξη εικόνα… Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, το δικό μας παραμύθι να κλείσει όπως και κάθε παραμύθι…” και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”….

Photo via: http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/TheEndOrIsIt

“Crime In The Years of SOCIAL MEDIA”, an illustrated project!!! #hub3001

Fri, 28 Apr 2017 10:11:36 +0000

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια χαοτική έδρα με καμιά δεκαριά άτομα από πάνω της να ανακατεύουν και να παρατηρουν ένα σωρό παράξενες φωτογραφίες προσπαθώντας να καταλάβουν τι είναι αυτό που δείχνουν ώστε να αποφασίσουν ποια θα ήταν χρήσιμη για την αφήγηση μια δυστοπική ιστορίας για το διαδίκτυο. Όλα έτσι ξεκίνησαν και κάνεις δεν ήξερε πού θα καταλήγαμε κάνοντας κολάζ και χτίζοντας ένα δικό μας “παραμύθι” για το διαδίκτυο. Κάποιοι κατέληξαν σε οδηγό της ευτυχίας, κάποιοι άλλοι σε δεσμωτες ενός αλλοτινου σπηλαίου, ενώ εμείς σε ένα ειρωνικό επεισόδιο στο”Έγκλημα και τιμωρία”.

“Crime In The Years of social media”

Κάπου, κάποτε (ίσως στο μέλλον, εδώ) ήταν μια πόλη όπου παντού υπήρχαν οθόνες και σηκωμένοι αντίχειρες

Ατενιζοντας το μελλον με δυσπιστια#hub3001

Wed, 12 Apr 2017 22:59:06 +0000

Δύσκολος ο σημερινός αναστοχασμός…Πέρα από τις μέρες που έχουν περάσει, το τελευταίο μάθημα ήταν εξαιρετικά έντονο.

Παρακολουθήσαμε κάποια βίντεο τα οποία απεικόνιζαν με πολύ γλαφυρό τρόπο το πώς θα μπορούσε να είναι ένα μέλλον μέσα από τα μέσα κοινωνικά δικτύωσης. Συγκεκριμένα, παρακολούθησαμε τη ζωή δύο ατόμων οι οποίοι μέσω φακών επαφής είχαν την δυνατότητα να ταυτίζουν την virtual πραγματικότητα τους με την κανονική, όσο θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει κανονική μια πραγματικότητα στην οποία όλα διαμορφώνονται μέσω συγκεκριμένων εφαρμογών και applications, από τη διακόσμηση του σπιτιού μέχρι την επιλογή αποκρίσεων στις διάφορες καθημερινές συνθήκες και συναναστροφές. Σε ένα τέτοιο πιθανό αλλά και ίσως καθόλου μακρινό μέλλον, δινόταν η δυνατότητα ακόμα και ολικής εκκαθάρισης του “σκληρού δίσκου” του εγκεφάλου από αναμνήσεις και επανεκκίνησης….

Νομίζω ότι η επανεκκίνηση ήταν αυτή που με σόκαρε πιο πολύ από όλα! Η σκέψη ότι έχεις τη δυνατότητα να σβήσεις το παρελθόν κάποιου ή και το δικό σου με μια απλή διαταγή μου φαινόταν αδιανόητο. Ακόμα όμως πιο αδιανόητο μου φαινόταν να γίνεται αυτό σε άνθρωπο. Αν υποθέσουμε ότι η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν κούκλα ή κάποιο ανθρωποειδές ρομπότ, τότε έστω ότι είναι δυνατή η εκτέλεση αυτής της εντολής. Αν όμως η κοπέλα είναι ζωντανός οργανισμός, τότε μιλάμε πλέον για ξεκάθαρη παρέμβαση στην ανθρώπινη βούληση και ατομικότητα. Ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση στη σκέψη μας και να την ελέγχει. Η ζωή παρουσιαζόταν σαν ένα video game όπου μπορούσες να επιλέξεις έναν χαρακτήρα και να τον διαμορφώσεις όπως θα ήθελες. Κανένα όριο δεν υφίσταται πλέον. Ακόμα και η έννοια της προσωπικότητας καταρρίπτεται! Καμία σκέψη δεν είναι απαραίτητη αφού όλα είναι διαθέσιμα και προεπιλεγμένα πριν από μας για μας. Όλα είναι επιτρεπτά, αλλά μέσα στα αυστηρά όρια που έχουν θέσει βάσει των επιλογών που δίνονται με σκοπό την ηδονιστική μας ευχαρίστηση. Όλα “ελεύθερα”, κι όμως τόσο ελεγχόμενα.

Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να δεχτώ ότι κάποιος θα έφτιαχνε μια τέτοια εφαρμογή με αυτές τις δυνατότητες. Κάνουμε λόγο για σταδιακή μείωση της κριτικής ικανότητας των ατόμων με το πέρασμα των ετών, για τις συνέπειες της κατάχρησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και όλων των δυνατοτήτων του διαδικτύου, για προσπάθειες να προστατέψουμε την ατομικότητα και την ελευθερία μας σε ανθρώπινα επίπεδα, αλλά όσο προχωράνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ παραχωρούμε την ελευθερία μας, με τη μοναδικότητα και τη βούληση μας εξαιρετικά αμφιλεγόμενη σε εποχές με τέτοια τεχνολογική έκρηξη.

Δεν ξέρω αν το βίντεο αποδειχτεί προφητικό κάποτε, εύχομαι μόνο να έχουμε κατανοήσει σαν είδος μέχρι ποιο σημείο είναι επιτρεπτές οι παρεμβάσεις της τεχνολογίας στη ζωή μας και πού αυτές αρχίζουν να απειλούν την ατομικότητα μας. Η ικανότητα γνωστικής επεξεργασίας των ερεθισμάτων και η συναισθηματική απόκριση, όπως και οι αναμνήσεις, είναι χαρακτηριστικά που καθιστούν το άτομο ξεχωριστό. Ας προσπαθήσουμε να τα διατηρήσουμε ανεξάρτητα από τις τεχνολογικές ή όποιες άλλες εξελίξεις…

Digi…love? #hub3001

Tue, 11 Apr 2017 23:07:24 +0000

photo via: http://www.philipchircop.com/post/21103973234/the-kiss-my-mouth-blooms-like-a-cut-ive-been

Αγάπη και έρωτας! Λέξεις για την οποία έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, για πόσα όμως από αυτά τα οποία έχουν ειπωθεί είμαστε απόλυτα σίγουροι? Ποιός θα τολμήσει να ορίσει χωρίς δισταγμό και με απόλυτη ακρίβεια τις έννοιες αυτές, που είναι εγγενώς υποκειμενικές και αναμφισβήτητα προσωπικές? Και για να περιπλεχθούν λίγο περισσότερο τα πράγματα, αν δυσκολευόμαστε να ορίσουμε την αγάπη και τον έρωτα ,τι συμβαίνει με την digilove?

Οι εποχές, λοιπόν, αλλάζουν, ή κοινωνίες προχωρούν και αναλόγως αλλάζουν και οι σχέσεις των ανθρώπων που εμπερικλείονται σε αυτές ή για να είμαστε πιο ακριβείς, αλλάζουν τα μέσα και οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι επιλέγουν να συσχετίζονται… Κάπως έτσι φαντάζομαι προέκυψε και η εννοια Digilove, που αν επιχειρήσω να την εξηγήσω στη μητέρα μου, πιθανά να με κοιτάξει με ένα βλέμμα απορίας ανάμεικτης με ειλικρινή και ανυπόκριτη ανησυχία!

Όσο περίεργο και ανοίκειο φαίνεται στις προηγούμενες γενιές (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις φυσικά), άλλο τόσο φυσιολογικό φαίνεται στις σύγχρονες. Αυτό που με φοβίζει, λοιπόν, όσο τραβηγμένο κι αν ακούγεται, είναι μήπως οι επόμενες ή οι μεθεπόμενες γενιές δε γνωρίσουν κάτι διαφορετικό πέρα από την digilove… Και μιας και προσωπικά αισθάνομαι μία κάποια επιφύλαξη γι’ αυτήν, δε θα μπορούσα να φανταστώ χειρότερο μέλλον από αυτό που οι άνθρωποι δε γνωρίζουν άλλο τρόπο να συσχετιστούν με τους άλλους, παρά μόνο μέσω του διαδικτύου, όχι μόνο στις ερωτικές αλλά και σε κάθε είδους σχέσεις. Όταν για παράδειγμα γνωρίζεις κάποιον και θέλεις να τον ξαναδείς, γιατί πρέπει να τον αναζητήσεις στο facebook και να μην του μιλήσεις face to face; Μήπως μία τέτοια συμπεριφορά κρύβει ως έναν βαθμό φόβους και ανασφάλειες που βρίσκουν καταφύγιο πίσω από την ασφάλεια και το απρόσωπο της οθόνης μας; Μήπως τα social media μας έκαναν πιο “κλειστούς” στις σχέσεις μας;

Όσον αφορά , λοιπόν, στο ζήτημα της Digilove , οφείλω να ομολογήσω ότι διατηρώ πολλές επιφυλάξεις ως προς το πόσο αληθινά μπορούν να είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται μπροστά σε μία οθόνη… Πώς μπορείς να αγαπήσεις ή να ερωτευθείς κάποιον
χωρίς να τον δεις από κοντά, να παρατηρήσεις τις εκφράσεις του ,τις κινήσεις του, τη μυρωδιά του, το βλέμμα του, χωρίς να νιώσεις το άγγιγμά του; Όσο ιδεαλιστικά κι αν βλέπει κανείς την αγάπη και τον έρωτα, η εικόνα, η μορφή του άλλου, είναι ένα σημαντικό κομμάτι τους και δεν μπορεί να παραβλεφθεί… Μια φωτογραφία ή ακόμα ένα βίντεο μπορούν ως ένα βαθμό να εξισορροπήσουν τη διαφορά αλλά όχι να την εξαλείψουν. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε μπορεί κάποιος να μας ” ξυπνήσει” συναισθήματα μέσα από αυτά,που γράφει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τα γράμματα που χρησιμοποιούνταν παλαιότερα και θεωρούνται κατά κοινή παραδοχή ως ένα από τα ρομαντικότερα μέσα για να εκφράσει κάνεις την την αγάπη και τον έρωτά του…. Όμως, όταν αγαπάμε κάποιον, δεν τον θέλουμε κοντά μας, ακόμα κι αν δε έχουμε τίποτα να του πούμε; Δεν έχουμε ανάγκη αυτή την εγγύτητα που μόνο η πραγματική επαφή μπορεί να μας δώσει; Δεν είναι φορές που το μόνο πράγμα που έχουμε ανάγκη είναι μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα;

photo via : http://www.womenonly.gr/zeugari/arthro/ta_emathes_ta_nea_to_facebook_xorizei_zeugaria-129409231/

Ένα ακόμα ζήτημα που με προβληματίζει είναι η ολοένα αυξανόμενη ανάγκη των νέων ανθρώπων να αντλούν πληροφορίες εκ των προτέρων για τα άτομα με τα οποία σκοπεύουν να βγουν ραντεβού… “Είναι πιο εύκολο όταν γνωρίζεις ότι έχεις κάποια κοινά με τον άλλον”, “είσαι καλύτερα προετοιμασμένος για αυτόν που θα συναντήσεις”, “μπορείς να δεις εκ των προτέρων αν ταιριάζεις με τον άλλον”… Ναι, οι καιροί είναι δύσκολοι, οι σχέσεις των ανθρώπων περίπλοκες αλλά κανείς δεν είπε ότι ο έρωτας είναι εύκολος… Οι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι βιτρίνες μαγαζιών, να τους ” τσεκάρουμε” και να επιλέγουμε το καλύτερο ” πακέτο”. Η δημιουργία σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους απαιτεί να εκτίθεσαι, να επενδύεις, να απογοητεύεσαι ακόμα και να πληγώνεσαι. Με το να προσπαθεί κανείς να αποφύγει τα παραπάνω, διαβάζοντας τα προφίλ των άλλων στα social media ,ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένος, χάνεται ένα κομμάτι της μαγείας! Που πήγε ο αυθορμητισμός, το μυστήριο, η προσμονή να ανακαλύψεις τον άλλον;

photo via : https://twitter.com/gkompou

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής: όπως ανέφερα και στην αρχή, τα συναισθήματα και οι αντιλήψεις των ανθρώπων για την αγάπη και τον έρωτα είναι τόσο υποκειμενικά , που κάτι που για κάποιον δε σημαίνει αγάπη, για κάποιον άλλον μπορεί να σημαίνει την απόλυτη πραγμάτωση της. Συνεπώς, αντιλαμβάνομαι πως οι απόψεις που εκφράζω είναι βασισμένες σε προσωπικά βιώματα και η αντιλήψεις με άπλετα περιθώρια για διαφορετικές απόψεις και ειλικρινή πρόθεση να ” δω” την digilove ως φαινόμενο και μέσα από τα βιώματα των άλλων…

Όποια άποψη κι αν ενστερνίζεται κάνεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι τον έρωτα και την αγάπη θα πρέπει ο καθένας να τα αναζητεί και να τα βιώνει με το δικό του μοναδικό τρόπο όποιος κι αν είναι αυτός….Γιατί μπορούν να βρεθούν στα πιο απίθανα μέρη και να μας εκπλήσσουν με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στο τελευταίο βίντεο που παρακολουθήσαμε, το οποίο και έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους περισσότερους… Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του ( με το ανάλογο τίμημα πάντα) και πως η ελεύθερη βούληση είναι το μόνο πράγμα που δε μπορεί να μας πάρει κανείς, εφόσον για να την πάρει κάποιος, πρέπει πρώτα να τη δώσουμε… Βλέποντας λοιπόν το βίντεο και τον επαναπρογραμματισμό της κοπέλας, δεν το βρήκα τόσο σοκαριστικό, όσο σενάριο επιστημονικής φαντασίας… Αν όμως κάποιος μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί κάτι τέτοιο, πόσο μακριά είμαστε από το να προσπαθήσει κάποιος να το κάνει πράξη; Και με την ταχύτητα που τρέχει η τεχνολογία σήμερα, πόσο μακριά απέχουν τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας από την πραγματικότητα; Ελπίζω πολύ, γιατί ένας κόσμος χωρίς ελεύθερη βούληση θα ήταν ένας κόσμος στον οποίο δε θα ήθελα να ζω…

photo via : http://www.azquotes.com/quote/442074

Καλό Πάσχα και…καλούς έρωτες!

Τέχνη της υπεραπλούστευσης του έρωτα #hub3001

Tue, 11 Apr 2017 19:36:09 +0000

Πέρασαν οι μέρες… Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να μην κάνω αναστοχασμό για το προηγούμενο μάθημα, που είχε τόσο ωραίο θέμα και μου κίνησε πάρα πολύ το ενδιαφέρον. Τι πιο σύγχρονο από το digilove; Έχουν βγει τόσες εφαρμογές και έχουν δημιουργηθεί τόσες ταινίες βασισμένες σε αυτό το θέμα. Είναι (σαν) μια μόδα που αν δεν την ακολουθήσεις, χάνεσαι λιγάκι με την όλη “φάση” των social media.

Ομολογώ πως το δεύτερο βιντεάκι, αν θυμάμαι καλά λεγόταν “Sight”, μου άρεσε περισσότερο και με προβλημάτισε πολύ. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να ήταν κάτι αρκετά μη ρεαλιστικό και κάτι το οποίο για να συμβεί ίσως χρειάζεται αρκετά χρόνια ακόμα. Ωστόσο, νομίζω πως το βίντεο ήταν μια διαφορετική ερμηνεία του τι συμβαίνει στις μέρες μας όσον αφορά τα τόσο γνωστά και πολυχρησιμοποιημένα πλέον dating apps.

Δεν γνωρίζω πολλές τέτοιες εφαρμογές αλλά από όσες ξέρω παίζει μεγάλο ρόλο το τι θα προβάλλεις στο προφίλ σου σχετικά με σένα και τα ενδιαφέροντά σου. Πέρα από φωτογραφίες, γράφεις ένα μικρό σημείωμα για σένα και περιγράφεις τον εαυτό σου. Συμπληρώνεις τα ενδιαφέροντά σου όσον αφορά τη μουσική, το σινεμά, τα hobbies και άλλα πολλά. Και όλο αυτό προφανώς για να γίνει πιο εύκολο το να βρεις ένα πιθανό “ιδανικό” ταίρι. Με λίγα λόγια, όπως το εκλαμβάνω εγώ βασικά, εναποθέτουμε ελπίδες στην εφαρμογή να μας βρει το ιδανικό ταίρι ανάλογα με σπουδές, ασχολίες, ενδιαφέροντα και κάποιες προτιμήσεις, τις οποίες οι ίδιοι έχουμε δώσει. Μόνο σε μένα φαίνεται τελείως ψυχαναγκαστικό αυτό; Πως γίνεται να ορίσουμε πως θα θέλαμε να είναι ο/η σύντροφός μας, προτού καν τον/την γνωρίσουμε; Είναι σα να θεωρούμε τη συντροφικότητα, τον έρωτα και ακόμη παραπέρα την αγάπη κάτι το οποίο απλοποιείται και ως ένα βαθμό ελέγχεται. ΕΥΤΥΧΩΣ ποτέ δε μπόρεσα να ελέγξω, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, τον εαυτό μου, τα συναισθήματα μου όσον αφορά αυτό το θέμα. Αλλιώς θα χανόταν η όλη μαγεία και το μυστήριο κάθε φορά.

Και μόλις μου γεννήθηκε η εξής απορία, αν θα χρησιμοποιούσα ποτέ μια τέτοια εφαρμογή. Ας σκεφτώ λίγο φωναχτά (στην περίπτωσή μας γραπτά). Δεν είμαι αρνητική με αυτές τις εφαρμογές και ίσως όντως ο σκοπός τους είναι να “ενώσουν” ανθρώπους και ως έναν βαθμό να τα καταφέρνουν. Ούτε θα ήμουν μάλλον αρνητική στο να χρησιμοποιήσω η ίδια μια τέτοια εφαρμογή, δεν ξέρω όμως τι απαιτήσεις θα είχα και σε τι ακριβώς θα απέβλεπα. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω και, επομένως, να αποδεχτώ ότι χωρίς να γνωρίσω κάποιον και να περάσω την όλη διαδικασία που συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει και κάθε φορά μου αρέσει όλο και περισσότερο, θα μπορέσω να αναπτύξω μια ερωτική σχέση μαζί του. Ίσως να είμαι έτσι εγώ και να βλέπω το συγκεκριμένο θέμα με ένα πιο ρομαντικό βλέμμα, με ένα πιο συναισθηματικό τρόπο. Δεν αμφιβάλλω όμως πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν βρει τον έρωτα μέσα από τα dating apps, οι οποίοι βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά από μένα και βιώνουν την κατάσταση αλλιώς.

Και εδώ ακριβώς νομίζω ότι κολλάει αυτό που είπε ο κ. Μπράιλας σχετικά με το βιβλίο “Τέχνη της σαγήνειας”. Ίσως να έχει βρεθεί όντως ο τρόπος να σαγηνεύσεις κάποιον και να είναι αποτελεσματικός και ίσως τα dating apps να χρησιμοποιούν αυτόν τον τρόπο και γι’ αυτό να έχουν τόση απήχηση και να ανεβαίνει η χρήση και δημοτικότητά τους. Ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον όλα αυτά τα “ίσως” που έχω εξαντλήσει στον συγκεκριμένο αναστοχασμό να μην υπάρχουν πια και να είμαι κι εγώ στην αντίπερα όχθη ταγμένη υπέρ των εφαρμογών αυτών. Ίσως και όχι… Καλές γιορτές και καλή ξεκούραση.

Love is(?) in the net-air #hub3001

Mon, 10 Apr 2017 13:14:38 +0000

photo via: http://cineciutat.org/en/2016/08/16/her-2/

Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη ενότητα συνέπεσε συμπτωματικά με τη δειλή εμφάνιση του ανοιξιάτικου καιρού ή αν ήταν ένα σατανικό σχέδιο από την “οργανωτική επιτροπή” του μαθήματος, αλλά όπως και να’χει ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Απ’την άλλη ίσως το να μιλάς για την αγάπη και τον έρωτα είναι πάντοτε μια ευτυχής συγκυρία.

Απ’ το συμπόσιο του Πλάτωνα (και από πιο πριν, δηλαδή, αλλά η αρχαία Ελλάδα είναι ένα καλό ιστορικό ορόσημο για να δηλώσει κανείς με άλλο τρόπο το “από πολύ παλιά”) μέχρι σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα έχει μπει σε έναν αγώνα χωρίς τέλος, στην προσπάθειά της να κατανοήσει, εξηγήσει, αναλύσει, εξυμνήσει αυτό που εμείς εδώ λέμε έρωτα, διαχωρίζοντάς τον από την αγάπη.

Ποιητές, φιλόσοφοι, ζωγράφοι, μουσικοί, ψυχολόγοι, βιολόγοι, ανθρωπολόγοι, συγγραφείς, νευροεπιστήμονες, ο κατάλογος ιδιοτήτων δεν έχει τέλος και φυσικά περιλαμβάνει και όλους εμάς που η απουσία επαγγελματικής, επιστημονικής, καλλιτεχνικής ή άλλης ιδιότητας δεν αποτελεί εμπόδιο στο να εμπλουτίσουμε το περιεχόμενο της έννοιας με την προσωπική μας σφραγίδα και ας μη διεκδικούμε το πέρασμα των ιδεών μας στην αθανασία της ανθρώπινης ιστορίας.

Όπως είναι φυσικό, λοιπόν, στο τελευταίο μας δίωρο δεν καταφέραμε να δώσουμε οριστικές απαντήσεις για τις (μετ)αλλαγές στη φύση(;) του έρωτα την εποχή του internet και των social media. Η οριστικότητα των απαντήσεων, άλλωστε, δεν ήταν κι ο σκοπός. Καταφέραμε, όμως, με αφορμή τα βιντεάκια και τη συζήτηση, να φτιάξουμε ένα παζλ. Εγώ, τουλάχιστον, έτσι το είδα. Ένα παζλ που δεν έχει ξεκάθαρη εικόνα την πιστότητα της οποίας προσπαθούμε κομμάτι- κομμάτι να αναπαραστήσουμε, αλλά ένα παζλ που φτιάχνεται ανάλογα με το ποιος, πότε και γιατί μιλάει.

Και ήταν ωραίο το παζλ που φτιάχτηκε την τελευταία φορά.

Προσπαθώντας να συγκεντρώσω τα κομμάτια και να φτιάξω την εικόνα στο μυαλό μου, βγάζοντας την απ’το αφηρημένο στοιχείο των ιδεών, μου πάει να είναι κάπως έτσι: καλώδια που συνδέουν ανθρώπους και μέρη που δε θα είχαν συνδεθεί διαφορετικά και καλώδια που τυλίγονται γύρω μας σαν σχοινιά, εμποδίζοντας μας να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο. Κάπως έτσι αποτυπώνω στο μυαλό μου το βασικό νομίζω προβληματισμό που εκφράστηκε από όλους: τελικά το διαδίκτυο μας φέρνει κοντά ή μας απομακρύνει;

Η παραπάνω εικόνα, παρμένη από κάποιο λογαριασμό στο instagram μιλά για τη δυσκολία των σχέσεων σήμερα εξαιτίας των social media. Η ειρωνεία είναι νομίζω προφανής.

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ έχω κάποια οριστική απάντηση. Συμβιβαστικά σκέφτομαι ότι ανάλογα τη χρήση μπορεί κανείς είτε να διατηρήσει, ενισχύσει, δημιουργήσει δεσμούς είτε να απομονωθεί, αποξενωθεί, κρατηθεί σε μια συναισθηματική επιφάνεια. Από την άλλη, είναι πολύ νωρίς, ίσως, για να εντοπίσει κανείς το κατά πόσο οι ανθρώπινες σχέσεις και ανάγκες για μοίρασμα, συναίσθημα, δεσμό, στον πυρήνα τους τουλάχιστον, αλλάζουν όντως, τελικά, την εποχή της συνδεσιμότητας ή αν αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος έκφρασης.

Αυτό που σκέφτομαι, πάντως, είναι ότι ακόμα και η λέξη που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την είσοδό μας στο διαδικτυακό κόσμο είναι το “να συνδεθώ”. Και, εντάξει, αυτό μπορεί να μη λέει και πολλά, μπορεί, όμως, και να αποτελεί μια ένδειξη για το κίνητρο και την επιθυμία που εκφράζει αυτή η επικράτηση του διαδικτύου στην καθημερινή μας ζωή.

Και για όσο υπάρχει η ανάγκη σύνδεσης με τον άλλο θα τη “βρούμε την άκρη”. Θέλω να πιστεύω…

ΥΓ. Γράφτηκε στην ώρα της, αλλά ξέχασα να βάλω το hashstag

Έρωτας μ’άλλα μάτια; #hub3001

Sun, 09 Apr 2017 19:35:35 +0000

Μετά την προβολή του δεύτερου video στο μάθημα γύρισα σπίτι πολύ σκεπτική για το κατα πόσο γίνεται να υπάρξει τέτοιος έρωτας.Ένας έρωτας μέσα απο <<άλλα μάτια >> ,μια ειδική κατασκευή φακών που δημιουργεί μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα οπου όλα είναι εφικτά ,όλα προβλέψιμα κι όλα προσβασιμα.Έτσι γεμάτη απορίες κι αμφιβολίες σκέφτηκα οτι αυτοί οι φακοί είναι μια αντανάκλαση της σημερινής κοινωνίας που όλα ειναι προσβάσιμα λόγω διαδικτύου. Όλα ελεγχόμενα απο ένα προφίλ ειδικά διαμορφωμένο να δείχνει και να βλέπει αυτά που είναι αρεστά.

Σε κάτι που είναι πλήρως κατασκευασμένο στα μέτρα μας μπορεί να υπάρξει τίποτα αληθινό; Μπορεί να υπάρξει κατι ρεαλιστικό; Μπορεί να υπάρξει άραγε πραγματικός έρωτας ή είναι κι αυτό μια <<κατασκευή>>; Στην προβολή του video σκεφτόμουν πώς γίνεται να παρουσιάζονται όλα σαν να είναι ενα παιχνίδι που κάθε φορά που πετυχαίνεις τον προβλεπόμενο στόχο περνάς μ επιτυχία στο επόμενο επίπεδο. Πώς θα ήταν άραγε να χαμε κάθε φορά για κάθε άνθρωπο τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζονται για να τον σαγηνεύσουμε ; Σκεπτόμενη όλα αυτα τρομάζω με το πόσο επιρρεπείς γίνονται οι άνθρωποι όταν τους δίνεται η δυνατότητα να γίνονται αρεστοί,να αποκτούν ένα αίσθημα μεγαλείου που τους δίνει τη δυνατότητα να ελέγχουν ανθρώπους και συναισθήματα με τόσο μεγάλη ευκολία ,ακόμα κι αν χάνουν τον εαυτό τους σ’ αυτή τη διαδικασία.Αυτή είναι η δύναμη της εξουσίας τελικά ; Να έχεις ολη την εξουσία και τον έλεγχο όλων ακόμα κι αν χάνεις τον έλεγχο του ίδιου σου του εαυτού;

Τροφή για σκέψη οι τόσες ιστοσελίδες που δημιουργούνται καθημερινά ,τα τόσο δημοφιλή dating apps που όλο και περισσότεροι χρησιμοποιούν απλά για να καλύψουν τις ανάγκες του φλερτ , της επιβεβαίωσης ή και ακόμα περισσότερα μη σκεπτόμενοι κινδύνους που πιθανότατα αυτές οι εφαρμογές ενέχουν.ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ! Μπορεί να υπάρξει αληθινή επικοινωνία άραγε όταν αυτή είναι μόνο διαδικτυακή; Μπορεί να υπάρξει αληθινή σχέση χωρίς επαφή παρα μόνο μεσα από μια οθόνη υπολογιστή που βλέπεις όσα θέλει ο άλλος να σου δείξει; Σίγουρα είναι αρκετά βοηθητικό όταν υπάρχει απόσταση αλλα εν τελει είναι αυτή η επικοινωνία αρκετή; Είναι αληθινή; Μήπως πλέον η τεχνολογία έχει πλήρως καταδυναστεύσει τους πιο πολλούς απο μας και μας βάζει σε μια διαδικασία δημιουργίας ελεγχόμενων σχέσεων και ουτοπικής επικοινωνίας οπού χάνεται κάθε ανθρώπινη επαφή και κάθε ουσία;Μήπως αντι να βρούμε νέους κώδικες επικοινωνίας και επαφής χάνουμε την ουσία και τελικά και τους ίδους μας τους εαυτούς;

Ίσως εσείς έχετε απαντήσεις να δώσετε…

Ο έρωτας είναι “τυφλός” #hub3001

Thu, 06 Apr 2017 13:08:27 +0000

Πριν γράψω τον αναστοχασμό μου για αυτή την βδομάδα αποφάσισα να ξαναδώ το βίντεο που που κέρδισε τις εντυπώσεις και προκάλεσε αντιδράσεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Μου είχε μείνει μια απορία που δεν κατάφερα να ξεκαθαρίσω χτες, τελικά τι συνέβη στο τέλος; Η κοπέλα ήταν ρομπότ; Δυστυχώς όχι, και λέω δυστυχώς γιατί αυτό κάνει το βίντεο ακόμα πιο τρομαχτικό! Δεν είναι απλά ένα ρομπότ που επαναπρογραμματίζεται αλλά ένας άνθρωπος, στον οποίος παρακάμτεται η ελεύθερη βούληση. Ο πρωταγωνιστής εργάζεται ως software engineer στην εταιρεία hitech φακών επαφής “Sight”, μια πληροφορία που μοιράζεται με την κοπέλα στο ραντεβού και εκείνη σχολιάζει πως υπάρχουν δημοσιεύματα για σκάνδαλο χειραγώγησης-προγραμματισμού του εγκεφάλου από τους υπαλλήλους αυτής και εκείνος απαντάει γελώντας…

Είναι οξύμωρο, μια εταιρία που ονομάζεται “Sight” δηλαδή όραση παράγει ένα προϊόν που στόχος του είναι να τυφλώνει. Οι φακοί προβάλουν όχι μόνο πληροφορίες και ανατροφοδότηση για τα πάντα αλλά στην ουσία μια άλλου είδους πραγματικότητα, μια άλλου είδους ζωή. Το τέλειο προβάλεται ως εφικτό καλύπτωντας τις ανθρώπινες ατέλειες με την τεχνολογία, όμως με ποιό τίμημα; Ο άνθρωπος αυτός ζει σε ένα άδειο, κρύο σπίτι που γεμίζει χάρη στους φακούς. Η λειτουργία των φακών μετατρέπεται από augmented reality σε new reality, γίνονται έτσι η ίδια η ζωή και όχι ένα βοήθημα για αυτή προκαλώντας αναπηρία στα άτομα που τους χρησιμοποιούν, “τύφλωση πραγματικότητας” θα μπορούσε να ονομαστεί.

Ο έρωτας ως μια διάσταση της πραγματικής ζωής δεν ξεφεύγει από τη νέα πραγματικότητα. Τα dating apps αντικαθιστούν τη γνωριμία, τα σχετικά εγχειρίδια υποβοηθούν το φλερτ, οι αυθόρμητες πράξεις θυσιάζονται στον βωμό του απόλυτου ελέγχου, η ελεύθερη βούληση καταστρατηγείται και ο έρωτας μετατρέπεται σε ένα μόρφωμα, στρεβλός απόηχος της παλιάς συμβατικής του μορφής που όλοι θαυμάζουμε και συνεχίζουμε να αγαπάμε. Στο μυαλό μου έρχεται ο Wolly το μικρό ρομαντικό ρομπότ του οποίου η αγάπη δημιούργησε μια χαραμάδα ελπίδας σε ένα κόσμο που κατέρρεε και κανένας από τους υπερτροφικούς απόλυτα εξαρτώμενους από την τεχνολογίας πολίτες τους δεν μπορούσε να το δει.

Όση ώρα έβλεπα χθες το βίντεο έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνεσαι αποστροφή για τα όσα συνέβαιναν, για τον τρόπο που οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν και ταυτόχρονα ένα άγχος και ένας φόβος γιατί συνειδητοποιούσα πόσο πιθανό είναι το βλιντεο αυτό να είναι μια εκδοχή της μελλοντικής δικής μας ζωής. Νομίζω πως θα προκύπτει πλέον η επιτακτική ανάγκη να δοθεί κατηγορηματικά μία απάντηση στο δίλημμα που μας έθεταν οι καθηγητές μας στο σχολείο για το τι θα πρέπει να ισχύει: η τεχνολογία για τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος για την τεχνολογία. Δικό σας….

Μια άλλη πλευρά της Wikipedia#hub3001

Tue, 04 Apr 2017 16:56:06 +0000

Καλησπέρα παιδιά!

Το συγκεκριμένο μάθημα μου έκανε μεγάλη εντύπωση και πιστεύω οτι ήταν αρκετά επιμορφωτικό. Ήρθε καλεσμένος ένας από τους συντάκτες της Wikipedia. Στην αρχή σκέφτηκα τι παραπάνω μπορεί να μας πει από αυτά που ήδη γνωρίζουμε. Τι το καθιστά τόσο ενδιαφέρον που ο καθηγητής τον έφερε να μας μιλήσει?! Ξεκίνησε να μας ρωτάει προφανός για όσα γνωρίζουμε για την Wikipedia. Τι είναι, ποιος ο σκοπός της κτλπ.
Μια κοπέλα ανάφερε οτι είναι κατι ” σαν” εγκυκλοπαίδια. Νομίζω πως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, την ίδια σκέψη είχαμε. Η Wikipedia είναι όντως κάτι ”σαν” μια εγκυκλοπαίδια, μια εγκυκλοπαίδα που όμως όλοι έχουν πρόσβαση και μπορούν να αλλάξουν τις λύμες. Αυτό που μου ήρθε στο μυαλο εκείνη την ώρα είναι… άρα πόσο έγκυρα και επιστημονικά ορθά είναι όλα όσα γράφονται εκεί μέσα? Προφανώς και η απάντηση είναι πως οχι δεν μπορούν να είναι όλα έγκυρα. Αυτό που κατάλαβα είναι οτι εξαρτάται και σε ένα μεγάλο βαθμό και από την υποκειμενικότητα τον συνακτών, όσο και καλή έρευνα και να έχουν κάνει. Ας με διορθώσει κάποιος αν έχω λάθος.

Τρομερή εντύπωση μου έκανε όταν ο ομιλητής μας, μας ανάφερε τις πολυτισμικές διαφορές στις λύμες. Το τι λαμβάνουμε ως γνώση και επιμόρφωση εξαρτάται δηλαδή τόσο πολύ από το πολιτισμικό μας πλαίσιο ?
Μας ανάφερε πόσο διαφορά έχουν οι λύμες οι γερμανικές από τις βρενατικές και τις ελληνικές. Γνωρίζουμε προφανώς όλοι για την οργάνωση της Γερμανίας, αλλά απ’ότι φαίνεται αυτό μεταφέρεται μέχρι και στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Wikipedia.
Έιναι καλό ή κακό αυτό?? Μπορεί να αλλάξει?? Δεν γνωρίζω. Και δεν νομίζω να έχην ευκαιρία να το μάθω ποτέ.

Πολύ πιο επιμορφωτικό από τις ίδιες τις λύμες της Wikipedia θεωρώ ( κάτι που βέβαια δεν ήξερα οτι υπάρχει ) είναι οι σχολιασμοί και οι συζητήσεις που μπορούν να γίνουν πίσω από κάθε λύμα. Μέσα εκεί θεωρώ οτι γίνονται πολύ ενδιαφέρον συζητήσεις για κάθε θέμα, όπως πχ είχε πει μια κοπέλα για το τι μπορεί να λέει για την επανάσταση του 1821. Πλέον υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις για το τι μπορεί να έγινε τότε. Τα βιβλία τα σχολικά έχουν αλλάξει, μέχρι και κάποιοι ιστορικοί αμφισβητούν κάποια πράγματα τα οποία τα είχαμε ως αυτονόητα. Πηγαίνοντας πίσω στις συζητήσεις και βλέποντας τις απόψεις του καθενός και το πώς αυτές οι συζητήσεις διαμορφώνονται και συνεχίζουν, πιστεύω οτι έχεις να πάρεις πολλά περισσότερα απ’ότι διαβάζοντας ή κάνοντας μια βαρετή ανάγνωση από ένα βιβλίο ή ένα σαιτ. Όσο νά’ναι υπάρχει και ένα suspense για το πως εξελίσσονται και πως καταλήγουν αυτές οι συζητήσεις

wikipedia?! #hub3001

Mon, 03 Apr 2017 21:21:13 +0000

Στο τελευταίο μάθημα ειπώθηκαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, καθώς ήρθε ενας συντάκτης της Wikipedia και μας μίλησε για αρκετή ώρα, πως λειτουργεί η όλη διαδικασία. Πώς δηλαδή μπαίνει ένα κείμενο στην ιστοσελίδα, πως μπορεί κανείς να το διορθώσει (ουσιαστικά ο καθένας), πώς κάποιος μπορεί να θέσει υπο αμφισβήτηση οτι έχεις γράψει κτλ κτλ..

Μου έκαναν αρκετά πράγματα εντύπωση… Ξεκινώντας παο την ανάλυση της έννοιας wikipedia. Όπως πολύ σωστά επισήμανε μια συμφοιτήτρια, η wikipedia είναι ΣΑΝ μια εγκυκλοπαίδεια. Εφόσον δεν είναι πάντα επιστημονικά ορθή, δεν μπορούμε να της έχουμε και τυφλή εμπιστοσύνη, κάτι που πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Στηρίζουν τις απόψεις τους σε ένα άρθρο που διάβασαν στην wikipedia αγνοώντας το ότι έχει πρόσβαση ο καθένας να γράψει οτι θέλει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, εγώ κάλλιστα θα μπορούσα να μπώ και να γράψω ημέρα θαντάτου του bill gates 03-04-2017, αναστατώνοντας πολύ κόσμο.

Έπειτα μου φάνηκε περίεργο το γεγονός οτι στο ιστορικό της wikipedia, συγκεκριμένα στην καρτέλα της συζήτησης καταγράφεται η κάθε ip adress απο οποιονδήποτε έχει σχολιάσει, διαγράψει η διορθώσει το κείμενο σου. Δεν υπάρχει δηλαδή κάνενας τρόπος να κρυφτείς.

Στη συνέχεια μιλήσαμε για τη συγκινησιακή πειρατεία, η οποία σχετίζεται με τις συναισθηματικές αντιδράσεις του ανθρώπου. Συγκεκριμένα, με ποιον τρόπο, βλέποντας ένα ερέθισμα, εκείνο απο το συναισθηματικό τομέα, περνά στον τομέα της λογικής.

Ακόμη, μου έκανε πολύ εντύπωση το οτι οι περισσότεροι συντονιστές δεν πληρώνονται για την δουλειά τους, όλα γίνονται εθελοντικά. Για ποιό λόγο να το κάνει κάποιος αυτό; Τι κέρδος έχει απο αυτο, ικανοποίηση; Αν ναι, σε τί;

Tέλος μιλήσαμε και πολύ λίγο για δυο έννοιες crowd-sourcing & crowd-funding. Σύμφωνα με αυτά που διάβασα στο ίντερνετ, πρόκειται για το σύστημα του πώς λειτουργεί η wikipedia. Δουλεύουν-συνεργάζονται πολλοί μαζί με σκοπό να βγεί το καλύτερο αποτέλεσμα για οποιοδήποτε θέμα. Πολύ ενδιαφέρον σαν σκέψη έχω να πώ.

Wikipedia: behind the surface #hub3001

Mon, 03 Apr 2017 19:15:32 +0000

Τι είναι η Wikipedia; Πώς λειτουργει; Τι κρύβεται από πίσω της; Ποίοι είναι οι συγγραφείς της; Και άλλα πολλά σχετικά ερωτήματα είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με κάποιον εκ των έσω, έναν ενεργό συγγραφέα από την κοινότητα της ελληνικής Wikipedia ο οποίος με ανιδιοτέλεια μοιράστηκε τα μυστικά της μαζί μας! Συγκεκριμένα, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε πως αυτό που όλοι αναγνωριζουμε ως Wikipedia δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου τα 2/3 του οποίου βρίσκονται κάτω από το όριο της προφανούς επιφάνειας και αποτελούνται από μια μικρή δε ενεργή όμως και δραστήρια εθελοντική κοινότητα συγγραφέων και “αρχισυντακτών” που αφιερώνουν πολύ από τον ελεύθερό τους χρόνο στο εγχείρημα αυτό

Ένα ακόμα στοιχείο που κράτησα είναι πως η Wikipedia δεν θεωρείται αξιόπιστη ούτε καν για τον ίδιο τον εαυτό της! Είχε δίκιο τελικά το σχολείο, το πανεπιστήμιο και οποιοσδήποτε άλλος επίσημος φορέας που μας αποτρέπουν απ το να την χρησιμοποιούμε όπως τις υπόλοιπες συμβατικές εγκυκλοπέδιες γιατί εξάλλου δεν είναι τέτοια, είναι κάτι “σαν” εγκυκλοπέδια. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εκπαιδευτικούς σκοπούς ως πηγή γνώσης όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σημείο αναφοράς για τη γνώση εφόσον αποτελεί μια ανοιχτή πηγή (opensource) πληροφοριών της οποίας το περιεχόμενο μπορεί να αμφισβητηθεί αφού ο έλεγχος τους ανάγεται στη συζήτηση μεταξύ των μελών της κοινότητας με κριτήρια τις ατομικές γνώσεις και τις πηγές που έχει ο καθένας στη διάθεσή του, κι αυτό εφόσον το λήμμα κεντρήσει το ενδιαφέρον. Ωστόσο, όπως τονίστηκε και στο μάθημα, το να αντιμετωπίζεται ως μια συμβατική εγκυκλοπέδια θα μας εμπόδιζε να εκμεταλευτούμε όλες της τις δυνατότητες.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, στις δυνατότητες που μας παρέχει η Wikipedia ως η πρώτη ψηφιακή εγκυκλοπέδια η οποία μάλιστα έχει πλέον αποκτήσει τεράστιο μέγεθος (σχηματοποιημένα το μέγεθος της μπορεί να γίνει αντιληπτό στον χάρτη του διαδικτύου που είχαμε συναντήσει στο προηγούμενο εξάμηνο http://internet-map.net/#4-186.5026153100437-70.51102583370145) θα ήθελα να στηριχτώ και να κάνω μία παρατήρηση: γιατί όλη αυτή η κοινότητα και η συζήτηση που κρύβεται πίσω από το κάθε λήμμα να μην είναι ευρέως γνωστές σε όλους εμάς που ξέρουμε να τη χρησιμοποιούμε και τελικά δεν μαθαίνουμε ποτέ να την εκμεταλευόμαστε πλήρως; Πιστεύω πως κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε θετικά για το ίδιο το εγχείρημα της Wikipedia καθώς μικρές αλλαγές που θα έκαναν την “κρυφή” κοινότητά της πιο προσιτή προς τον χρήστη και ένα project προώθησης της ενέργειας αυτής ώστε να γίνει γνωστή σε όλους όσους τη χρησιμοποιούν, θα ήταν αρκετά. Με αυτό τον τρόπο θα έπαυε να χρησιμοποιείται ως απλά μια ηλεκτρονική εγκυκλοπέδια και θα μπορούσε ο καθένας από εμάς να εκμεταλευτεί το δυναμικό της έχοντας εύκολη και άμεση πρόσβαση και στη συζήτηση της κοινότητας που γίνεται γύρω από τα λήμματα. Δεν αναφέρομαι σε κάποιου είδους ενεργοποίησης των σχολίων ώστε ο οποιοσδήποτε να μπορεί να πεί και να σχολιάσει ότι θέλει αλλά στην φανέρωση της συζήτησης που ήδη υπάρχει μεταξύ των συντακτών και όχι του καθενός που θέλει αυθαίρετα να πει την άποψη του, γι αυτόν τον λόγο υπάρχουν τα forum. Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργούταν η δυνατότητα κάποιος που ενδιαφέρεται πραγματικά για το περιεχόμενο ενός λήμματος να παρακολουθήσει και να κατανοήσει την πορεία διαμόρφωσης του διευρύνοντας παράλληλα τον ορίζοντα των γνώσεών και του τρόπου σκέψης του. Σίγουρα υπάρχουν λόγοι που αυτό δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα όμως ο πλούτος που θα παραγόταν θα λειτουργούσε αντισταθμιστικά σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Η γνώση είναι δύναμη #hub3001

Mon, 03 Apr 2017 19:00:06 +0000

photo via: https://gr.pinterest.com/pin/9499849184643933/

Η Γαλλία μπορεί να μην είναι μπέικον, αλλά ο Francis Bacon είχε τα δίκια του όταν υποστήριζε ότι η γνώση είναι δύναμη ήδη από το τέλος της αναγεννησιακής περιόδου (στη βικιπαίδεια το βρήκα αυτό).

Ο κίνδυνος με τα διάσημα ρητά είναι ότι η επανάληψη τα κάνει να μοιάζουν τετριμμένα, παρωχημένα, “κλισέ”. Ξεχνάμε, έτσι, ή τέλος πάντων, δεν προσέχουμε την ουσία τους, το τι μας λένε και γιατί μας το λένε.

Κάπως έτσι το έπαθα κι εγώ. Ξεκινώντας να γράψω τον αναστοχασμό, σκέφτηκα τη βικιπαίδεια, από εκεί συνειρμικά μου ήρθε η λέξη γνώση κι από κει η φράση. Για κάνα πεντάλεπτο προσπαθούσα να θυμηθώ ένα σκίτσο απ’την έκθεση της Γ’ Λυκείου όπου ξεκινούσε με το η γνώση είναι δύναμη και συνέχιζε η δύναμη δίνει εξουσία, η εξουσία διαφθείρει κλπ. κλπ. Ψάχνοντας βρήκα άλλα παρόμοια: σκίτσα, εικόνες, memes. Πέρασε έτσι τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο μέχρι να αρχίσει να βασανίζει το μυαλό μου αυτή η μικρή- μεγάλη λέξη:

Γιατί;

Γιατί είναι δύναμη η γνώση;

photo via: http://pandawhale.com/post/25163/keys-to-success-6-traits-the-most-successful-people-have-in-common

Εντάξει, δεν έχω σκοπό να το πιάσω από καταβολής κόσμου, που λένε, εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που με απασχολεί το ζήτημα, μια ιδέα την έχω. Απλά μου φάνηκε “χρήσιμο” να ξεκινήσω με αυτόν τον προβληματισμό καθώς συνδέεται με όσα σκέφτηκα κατά τη διάρκεια της παρουσίασης για τη βικιπαίδεια.

“Δεν τρώμε αυτό τον καρπό γιατί είναι δηλητηριώδης”.

“Ο πολικός αστέρας δείχνει πάντα στο βορά”.

“Η Γη έχει σφαιρικό σχήμα”.

“Ο τροχός, ο μοχλός, η άνωση”.

“Το 2χ+6=12 => 2χ=12-6 => 2χ=6, χ=3” .

“Η μετοχή θα ανέβει”.

“Ο διαβήτης είναι (και) κληρονομικός”.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της γνώσης. Και αυτό γιατί η γνώση επιτρέπει την πρόβλεψη, η πρόβλεψη με τη σειρά της επιτρέπει τον έλεγχο και η άσκηση ελέγχου επί της φυσικής και ανθρώπινης πραγματικότητας είναι από τα κατ’ εξοχήν, αν όχι το κατ’εξοχήν, ζήτημα που απασχολεί τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ισότιμη πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα διαρκώς επανερχόμενο αίτημα. Ο γνωστικός πλούτος μπορεί να μεταφραστεί σε υλικό πλούτο, σε υλική και συμβολική εξουσία, άρα η ισότιμη πρόσβαση στη γνώση, θεωρητικά τουλάχιστον, εξασφαλίζει, σε κάποιο βαθμό, ότι μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού έχουν δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης.

Για να το συνδέσω (επιτέλους) με τα δικά μας, το γεγονός ότι η βικιπαίδεια προσφέρει το υλικό της ελεύθερα και δωρεάν αποτελεί ένα καλό παράδειγμα του πώς το διαδίκτυο μπορεί να φιλοξενήσει εγχειρήματα με κοινωνικό, όπως λέγεται, πρόσημο.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ακούγοντας την παρουσίαση μού γεννήθηκε η επιθυμία να ψάξω το λήμμα για τη βικιπαίδεια, να δω τι λέει η ίδια για τον εαυτό της. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι υπάρχουν παραπάνω από ένα λήμματα που δυνητικά απαντούν σε ερωτήματα “για τη φύση και τη λειτουργία της”, μεταξύ των οποίων το πολύ διαφωτιστικό “Τι δεν είναι η βικιπαίδεια”.

Σταχυολογώ τα σημεία στα οποία στάθηκα πιο πολύ:

Οι συντάκτες ενθαρρύνονται να τηρούν μια πολιτική “ουδετερότητας”, κάτω από την οποία οι διάφορες απόψεις συγκεντρώνονται, χωρίς να γίνεται προσπάθεια να καθοριστεί μια αντικειμενική αλήθεια. Εξαιτίας της ανοικτής φύσης της, ο βανδαλισμός και η ανακρίβεια είναι μόνιμα προβλήματα.
Επίσης ουσιώδες, για το σχέδιο της Βικιπαίδειας και την επιτυχία του, είναι το γεγονός ότι είναι ανοιχτού περιεχομένου.
Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε μια εγκυκλοπαίδεια και όχι να εξερευνήσουμε τα όρια του αναρχισμού.
Η Βικιπαίδεια δεν είναι εγχείρημα δημοκρατίας ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού συστήματος.
Η Βικιπαίδεια δεν είναι μέρος για φθόνο, προσωπικές συγκρούσεις, λογομαχίες περί ιδεολογίας ή μέρος για την ανάπτυξη προκαταλήψεων, φόβου και μίσους.

Για μένα τα παραπάνω αποτελούν κομβικά σημεία. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ (εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος) ή διαφωνώ με την ιδεολογική ουδετερότητα, με το τι (θέλει να) είναι ή τι δεν (θέλει να) είναι αυτή τη στιγμή η Βικιπαίδεια, το γεγονός είναι ότι, ως εγχείρημα, σου παρέχει ό,τι χρειάζεσαι για να το αξιοποιήσεις όπως νομίζεις είτε ως απλός αναζητητής είτε ως συντάκτης.

Αυτό την καθιστά αυτόματα ένα ισχυρό εργαλείο το οποίο όμως στηρίζεται σε άξονες που δεν ισορροπούν εύκολα πάντοτε: στην ελευθερία και στην ευθύνη.

Οπότε…

Καλές αναζητήσεις!

(Όπου κι αν είναι αυτές)

Lesson 5, Wikipedia #hub3001

Mon, 03 Apr 2017 00:49:17 +0000

Η τελευταία συνάντηση μου φάνηκε συναρπαστική! Όχι μόνο για όλα τα ενδιαφέροντα θέματα που σχολιάστηκαν, αλλά και για το γεγονός ότι εισέπραξα νέες πληροφορίες για τον τρόπο λειτουργίας ενός εργαλείου που αν και όλοι χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση, στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ελάχιστα. Νομίζω είναι σύνηθες φαινόμενο να αγνοούμε στοιχειώδεις γνώσεις για πράγματα της καθημερινότητάς μας επειδή τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ αναρωτιόμαστε συνήθως για τα πιο ασυνήθιστα και διαφορετικά.

Έτσι και εγώ, παιδί της δεκαετίας του 90, σύντομα ‘υποτίμησα’ τους εγκυκλοπαιδικούς τόμους της βιβλιοθήκης μας και από τα τέλη του δημοτικού άρχισα να χρησιμοποιώ την μαγική βικιπαίδεια για τις εργασίες μου. Και ήταν όλα τέλεια μέχρι την αρχή του πανεπιστημίου όπου μας έμαθαν ότι η βικιπαίδεια δεν είναι επιστημονική, δεν είναι πάντα αξιόπιστη. Και εκεί άρχισαν τα δύσκολα, γιατί το πέρασμα από την επανάπαυση στην αυθεντία της χειροπιαστής εγκυκλοπαίδειας, στην ευκολία και την ποικιλία της βικιπαίδειας, και από εκεί το πέρασμα στη κριτική και κοπιαστική αναζήτηση έγκυρων επιστημονικών άρθρων είναι δύσκολο εγχείρημα. Γιατί ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι η έγκυρη γνώση δεν είναι αποτέλεσμα ευκολίας, αλλά χρειάζεται κόπο, χρόνο, κριτική ματιά και προσωπική αναζήτηση.

Και στο μάθημα λοιπόν αναφέρθηκε ότι η βικιπαίδεια είναι κάτι σαν εγκυκλοπαίδεια. Προσφέρει πληροφόρηση, αλλά ο βαθμός εγκυρότητάς της ποικίλλει και πρέπει να εξεταστεί από τον εκάστοτε αναγνώστη. Αυτό που εξέλαβα εγώ είναι ότι η βικιπαίδεια είναι η αναπαράσταση ενός πλήρους συστήματος, με πολλά επίπεδα, που θα έμοιαζε και με μικρογραφία στοιχείων της σύγχρονης κοινωνίας. Παρέχει ‘επιστημονική’ γνώση. Λειτουργεί όμως και ως μέσο πληροφόρησης για νέα γεγονότα παίρνοντας έτσι και την μορφή εφημερίδας. Διέπεται από κανόνες και αρχές που είναι απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Ενισχύει κίνητρα για εθελοντική δράση. Ωστόσο το σημαντικότερο για εμένα είναι ότι με το να επιτρέπει στον κάθε αναγνώστη να συμβάλει με την γνώση του (με τις όποιες κυρώσεις μπορεί να έχει μια άτακτη συμπεριφορά) αναπαριστά μια εικονική μορφή εφαρμοσμένης δημοκρατίας. Μια από τις φράσεις των βικιπαιδιστών είναι το ‘ Η WIKIPEDIA ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ’, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο καθημερινό, δικό μας περισσότερο συμμετοχικό, άμεσο και δημοκρατικό.

Τέλος, μιλώντας για croudsourcing, για wisdom of crowds και παρομοιάζοντας την βικιπαίδεια με φωλιά/κοινωνία μελισσών, δεν θα ήθελα να παραλείψω εμάς, τους loafers, αυτή την σκοτεινή πλειοψηφία, που ενώ καρπώνεται συστηματικά τα αγαθά, όχι μόνο δεν προσφέρει αλλά αγνοεί. Στην παρομοίωση της μέλισσας λοιπόν, εμείς είμαστε οι γέρο κηφήνες;

Εγκυκλοπαιδικές γνώσεις #hub3001

Sun, 02 Apr 2017 15:05:44 +0000

Καλησπέρα και εμένα, αν και καθυστερημένα,όπως είναι φυσικό.Στην προηγούμενη συνάντηση είχαμε την ευκαιρία να μας μιλήσει ένας ,από τους λίγους στην Ελλάδα τουλάχιστον, ο οποίος γράφει άρθα στη wikipedia.Η αλήθεια είναι ότι ειπώθηκαν αρκετά πράγματα που δεν τα περίμενα,όπως το γεγονός ότι υπάρχει σελίδα συζήτησης στα λύματα.Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις,κυρίως σε αμφιλεγόμενα θέματα και λιγάκι ριψοκίνδυνα,η σελίδα συζήτης δύναται να είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και από το ίδιο το άρθρο.Αυτό ως γεγονός δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να παρακολουθήσει ταυτόχρονα πολλές οπτικές και εν τέλει να σχηματίσει τη δκή του γνώμη,να φτάσει στη δική του γνώση.Επίσης,ένα ακόμη fun fact, που παραδέχομαι ότι αγνοούσα μέχρι τώρα,αποτελεί το γεγονός πως όλες οι διορθώσεις που λαμβάνουν χώρα σε όλα τα λύματατα της παραμένουν και δε διαγράφονται.Αυτό είναι και θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα πιστεύω,καθώς ο συγγραφέας σε περίπτωση που προσπαθήσει να διορθώσει κάτι μικρό ή και χαζό που του ξεφυγε δε θα μπορέσει να το καταφέρει σε έναν πλήρες βάθμο,κάποιος πάντα θα μπορεί να το βρει.Το θετικό,ωστόσο είναι πως με αυτόν τον τρόπο,εμείς ως αναγνώστες αποκτούμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός θέματος και όλα όσα έχουν ειπωθεί σχετικά με αυτό.Στο κάτω κάτω μπορεί λανθασμένα να έχει διεγραφθεί μια πολλή σημαντική πληροφορία.Γενικά,η wikipedia παρέχει πολλά εργαλεία σε αυτόυς που έχουν την όρεξη να χρησιμοποίησουν και έτσι να πραγματοποίησουν το δικό τους κυνήγι την γνώσης που επιθυμούν.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω και κάτι ακόμη που μου έκανε εντύπωση.Το γεγονός ότι στη μικρή κοινότητα που έχει δημιουργηθεί γύρω από το κοινό σκοπό και ενδιαφερόν τους για τη συγγραφή λυμάτων έχουν δημιουργηθεί τριβές και μια περισσότερο όχι ευχάριστη ατμόσφαιρα θα λέγαμε.Η αλήθεια είναι πως κανονικά δε θα έπρεπε να με εκλπήσσει αλλά μάλλον στον νου μου είχα φανταστεί την καταστάση που επικρατεί εκεί κατά πολύ πιο απρόσωπη από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.Έτσι,ίσως και κάποιες διορθώσεις να έχουν άλλους σκόπους,λίγο πιο προσωπικά προσανατολισμένους,από απλά μια περεταίρω πληροφορία επί του όποιου θέματος.Αυτά,λοιπόν,σχετικά με όσα δεν ήξερα και είχα την ευκαιρία να μάθω από κάποιον που τα έχει βιώσει από πρώτο χέρι.

Με αφορμή όλα αυτά δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πόσο δύσκολο και πιεστικό πρέπει να είναι να γράφει κανείς σε ένα site τέτοιου τύπου,εθελοντικά πάντα, όπου ό,τι μα ό,τι και να γράψεις θα μέινει για όλους να το διαβάσουν ,ακόμη και τα μικρά ανούσια λάθη που ύστερα μετανιώνεις αλλά και το γεγονός ότι όση έρευνα και να κάνεις για το όποιο λύμα,όσες πηγές και να παραθέσεις εν τέλει η wikipedia δε συνιστά μια αξιόπιστη πηγή πληροφοριών.Γεγονός λογικό,εφόσον οι συγγραφείς είναι ανώνυμοι και δύναται η δυνατότητα να γράψει ο καθένας,σχεδόν, αλλά και επειδή φαντάζομαι ότι μη ειδικόι προσπαθούν να αναφερθούν σε θέματα ειδικά στα οποία όση έρευνα και να κάνεις δεν αρκεί και δε δίνει την αξιοπισία που χρειάζεται.Βέβαια,ίσως να τους κρίνω πιο αυστηρά από ό,τι θα έπρεπε,στο κάτω κάτω έγω προσωπικά ποτέ δε θα μπορούσα να το κάνω για πολλούς και διάφορους λόγους.Θεωρώ,πάντως πως πιο ισχυρά φίλτρα και έλεγχοι στο τι θα γράφεται και στο τι θα ανεβαίνει,όπως και να γίνεται η προσπάθεια σε πιο εξειδικευμένα θέματα να αναφέρονται τα μέλη της κοινότητας με πιο συναφείς γνώσεις,ίσως να βοηθήσει να αυξηθεί η αξιοπιστία και το περιεχόμενα από άποψη ποιότητας και στη χώρα μας.

Ένα διαδίκτυο δρόμος ! #hub3001

Tue, 28 Mar 2017 22:24:33 +0000

Στο τελευταίο μάθημα έτυχε να αναφερθούμε σε γεγονότα που αφορούσαν τα όρια των social media μέσα στην προσωπική μας αληθινή ζωή. Και σε αυτό θα ήθελα να σταθώ. Σίγουρα το ίντερνετ και η κοινωνική δικτύωση με σκοπό να γίνουν όσο το δυνατόν πιο εύχρηστα στον άνθρωπο, προσπαθούν να μιμηθούν τόσο τον ίδιο όσο και το κοινωνικό πλέγμα. Αυτό σημαίνει ότι μια ψηφιακή πραγματικότητα, κι εφόσον χρησιμοποιούμε τον όρον πραγματικότητα από μόνοι μας του δίνουμε αυτή την τεράστια ρεαλιστική και βαρυσήμαντη σημασία, έχει εξίσου πραγματικές επιδράσεις στην ανθρώπινη ζωή. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι τα αποτελέσματα των διαδικτυακών ενεργειών καταλήγουν σε συνέπειες πραγματικές τόσο στον ψηφιακό όσο και στον αληθινό κόσμο. Και πόσο περίεργο και παράδοξο δεν ακούγεται αυτό, δυο υπαρκτοί κόσμοι με αντίστοιχες απαιτήσεις και συνέπειες! Ένα άτομο συμπιεσμένο σε δυο ρόλους και ίσως “καταπιεσμένο” σε δύο κοινωνικούς κόσμους. (τα διαλυτικά μάλλον θα ήταν πιο εύστοχο να πλαισιώνουν το ίσως!)

Όπως, λοιπόν, στον πραγματικό κόσμο, αν μη τι άλλο, και στον ψηφιακό ζούμε υπό την κυριαρχία κάποιων βασιλιάδων, όπως πολύ εύστοχα απέδωσε σε ένα βίντεο μια περσινή συμφοιτήτρια μας. Βασιλιάδων με επονομασία που παίρνουν την εθελούσια συγκατάβασή μας στην κυριαρχία τους. Τότε βέβαια γιατί να μην μιλάμε για ένα δημοκρατικό ιντερνετικό “πολίτευμα”; Ίσως γιατί δεν ξέρουμε όλες τις πτυχές των όρων που συναινούμε, ίσως γιατί δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να διαβάσουμε όλους αυτούς τους όρους ή ακόμη ίσως γιατί κάποια πράγματα που συμβαίνουν δεν είμαστε ενήμεροι και είναι παράνομα…αλλά παρόλα ταύτα γίνονται! Σας θυμίζει κάτι ; Μία κοινωνική όχι μικρογραφία, δεν θα τολμούσα να την χαρακτηρίσω έτσι, διότι αυτό το σύστημα έχει παγκόσμια κυριαρχία και με απόλυτη αυθαιρεσία ελέγχει τα πάντα σε κυριολεξία. Καταδικάζει τους αντίλογους (χάκερ), εκμεταλλεύται τους ανύμπορους και δε τους αδιάφορους ή αμαθείς (το ίδιο πράγμα είναι ούτως ή αλλιώς) και προσπαθεί να βγάλει κέρδος από ότι μπορεί χωρίς καν να έχει κανένα κόστος. Seems like reign to me!

Και πως έφτασα μέχρι εδώ; Τις προάλλες σε μία διαδικτυακή μου αναζήτηση βρήκα το παρακάτω βίντεο (το οποίο σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε) σχετικά με το dark web ενθυμούμενη τον σχολιασμό που είχε γίνει εντός μαθήματος. Βλέποντας το, μου γεννήθηκαν ποικίλα ερωτήματα καθώς και πολλά συναισθήματα… θυμός, απογοήτευση, αδιέξοδο και στεναγχώρια. Προβληματίστηκα γιατί μέχρι τώρα κι εγώ είχα ακούσει μόνο για τα αρνητικά αυτού του λεγόμενου σκοτεινού δικτύου. Θα μπορούσε όντως το “σκοτεινό διαδίκτυο” να αποτελέσει μια διέξοδο στην γκουγκλερική βασιλεία (ελπίζω όχι τυραννία! νομίζω ακόμα είναι πολύ νωρίς για μια τέτοια τερατώδη απόδοση); Ή απλά αποτελεί ένα ακόμη κατακάθι μιας ακόμη κοινωνίας; Και το τελευταίο, εάν ισχύει, είναι όντως κατακάθι ή απλά του αποδόθηκε αυτή η ταμπέλα προς δέσμευση των χρηστών στην “ασφάλεια, τάξις και ηθική” έναντι μιας δυναμικής αντιστεκόμενης μειονότητας;

Κυρίως ερωτήματα σε αναζήτηση γνώσεως θέτω γιατί δεν είναι ειλικρινές να αποκλείω τον εαυτό μου από τους αδιάφορους/αμαθείς χρήστες του διαδικτύου. H πρώτιστη αξία του Ιντερνετ χαρακτηριζόταν από την πάσα των πασών ελευθερία. Είμαστε, όμως μάρτυρες της σταδιακά εξελισσόμενης κατάλυσης αυτής της αξίας περνώντας σε μια ακόμη ελεγχόμενη συνθήκη. Ήταν τρομαχτικό πως όταν μπήκα από τον υπολογιστή μου να ψάξω το βίντεο που παραθέτω, δεν το έβρισκα στα προτεινόμενα, όπως συνέβη την πρώτη φορά, που ήταν μάλιστα τρίτο στη σειρά από τον υπολογιστή ενός φίλου μου, ο οποίος ασχολείται αρκετά με υπολογιστές. Αντιθέτως, μου έβγαζε συνέχεια βίντεο που είχαν να κάνουν όχι μόνο με ψυχολογία αλλά με συγκεκριμένες έννοιες της, οι οποίες με απασχολούσαν προσωπικά ! Απλή σύμπτωση ; Όλοι ξέρουμε ότι σήμερα κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, το θέλουμε όμως; Είναι υπερβολική αντίδραση σε μία θεωρία συνωμοσίας ή έχει βάσει; Άλλωστε τις θεωρίες συνωμοσίας από τις αποδεκτές αλήθειες πόσος δρόμος, νομίζετε, τις χωρίζει;

what would your Avatar look like? #hub3001

Tue, 28 Mar 2017 22:14:47 +0000

better late than never right?
Αυτή τη φορά δυσκολεύτηκα πολύ να γράψω αναστοχασμό, γιαυτό το καθυστέρησα κιόλας. Δεν ήξερα τι να γράψω. Στο περασμένο μάθημα, εστιάσαμε πολύ στην ψυχοθεραπεία σε σχέση με τα social media. Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε παράδειγμα της ψυχοθεραπείας μέσω σκαιπ. Ενδιαφέρον μεν σαν σκέψη, δεν ξέρω κατά πόσο ευνοεί τον θεραπευόμενο όμως στη πράξη. Στο επάγγελμα του ψυχολόγου θεωρώ οτι είναι πολύ σημαντική η φυσική παρουσία. Η γλώσσα του σώματος, οι φυσικές αντιδράσεις στα λεγόμενα του θεραπευτή είναι πράγματα τα οποία θα έπρεπε ο ψυχολόγος να τα βλέπει ζωντανά. Όλα αυτά θεωρώ οτι χάνονται μέσα απο την κάμερα.

Ακόμη συζητήθηκε το θέμα των Avatar που χρησιμοποιούμαι στον υπολογιστή, σε παιχνίδια κτλ. Η απορία που μου δημιουργήθηκε καθώς συζητούσαμε είναι η εξής… Επιλέγοντας λοιπόν αβαταρ (όπου μπορείς να φτιάξεις οποιοδήποτε χαρακτηριστικό όπως θες εσύ, μεγάλα μάτια, μικρή λεπτή μύτη, μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο) το υποκείμενο άραγε να μπαίνει στη διαδικασία να επιλέξει ανθρωπάκι το οποίο θα σχετίζεται με το πως βλέπει ο ίδιος τον ευατό του; ή μπαίνει σε ένα πιο φανταστικό επίπεδο επιλέγοντας χαρακτηριστικά σχετικά με το πώς θα ήθελε να είναι στην πραγματικότητα. Εγώ για παράδειγμα σε παιχνίδια παλιά έφτιαχνα πάντα άβαταρ με χαρακτηριστικά τα οποία δεν είχα, ενώ θα ήθελα να έχω. Σκεπτόμενη πάντα οτι το παιχνίδι στο διαδίκτυο, και γενικά το ίντερνετ είναι ένα μέρος για να ξεφεύγεις απο την πραγματικότητα.

Επίσης συζητήσαμε ακόμη πόσο εμπλέκονται τα social media πλέον στη ζωή και στο επάγγελμα του ψυχολόγου και όχι μόνο θα έλεγα. Έχουμε φτάσει σε σημείο που θεωρείται απαράδεκτο να μη ξέρει κάποιος να χρησιμοποιεί τα μέσα της τεχνολογίας. Ας εστιάσουμε όμως στον ψυχολόγο για αρχή. Πως θα μάθουμε where to draw the line; Αν κάποιος θεραπευόμενος για παράδειγμα στείλει αίτημα φιλίας στο facebook, ποια είναι η σωστή κίνηση; Βασικά πο σημαντικό… πως κρατάς τη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου επαγγελματική; Όσο νάναι ο θεραπευόμενος θα μοιραστεί τόσα πράγματα μαζί σου, είναι λογικό επόμενο να δεθεί μαζί σου έστω και σε ένα μικρό βαθμό. Όταν λοιπόν σου στείλει μετά αίτημα φιλίας και δεν αποδεχτείς, στην επόμενη συνεδρία εκείνος θα το βγάλει με κάποιο τρόπο, διότι ίσως θα έχει σπάσει ένας κρίκος της προαναφερόμενης σχέσης. Πως το διαχειρίζεσαι;

Διάφορα ερωτήματα που δεν ξέρω ποιος είναι σε θέση ή κατάλληλος να τα απαντήσει…

Human web #hub3001

Tue, 28 Mar 2017 00:09:51 +0000

Καλημέρα σας και πάλι, αν και καθυστερημένα κι εγώ….

Στο τελευταίο μας μάθημα συζητήσαμε κυρίως για τη σχέση του θεραπευτή και του θεραπευομένου σε συνάρτηση με τα social media καθώς και τη δεοντολογία που συνεπάγεται η εμπλοκή του ψυχολόγου σε αυτά. Το θέμα, αν και πολύ επίκαιρο, και σχετικό με το επάγγελμα του ψυχολόγου, δε μου είχε περάσει πότε από το μυαλό ως προβληματισμός! Τέθηκαν, λοιπόν, ερωτήματα που δε με είχαν απασχολήσει πρωτύτερα, όπως για παράδειγμα εάν ο θεραπευτής πρέπει να αποδέχεται το θεραπευόμενο ως ”φίλο” στο facebook, ποια είναι τα όρια και ποιά η τακτική που πρέπει να ακολουθήσει αλλά και πώς θα την ακολουθήσει χωρίς να επηρεαστεί η σχέση του με το θεραπευόμενο…

Αυτό που με ανησύχησε περισσότερο ήταν ότι δε μπορούσα να σκεφτώ ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Τα social media μπλέκονται με τέτοιο τρόπο και σε τόσο μεγάλο βαθμό στη ζωή μας , που μου φαίνεται αδύνατο να τα διαχωρίσει ή να τα απομονώσει τελείως ένας θεραπευτής από το θεραπευόμενό του (και το αντίστροφο), αν τελικά αυτό είναι η σωστότερη λύση. Συζητώντας, έτσι, το θέμα αυτό σκέφτηκα ότι θα με ενδιέφερε να μιλήσω με κάποιον θεραπευτή που έχει αντιμετωπίσει τέτοιου είδους ζητήματα και να μάθω πρακτικά πως τα διαχειρίστηκε και αν είχε πράγματι αποτέλεσμα…

Επίσης, μου άρεσε πολύ το βίντεο που παρακολουθήσαμε σχετικά με την ψυχοθεραπεία. Μιας και η σχολή μας έχει κατεύθυνση κυρίως προς την κοινωνική ψυχολογία δεν έχουμε δώσει πολλή έμφαση στην ψυχοθεραπεία και το βιντεάκι μου έδωσε πολλή τροφή για σκέψη. Σε κάποιο σημείο, μάλιστα, του βίντεο , υπήρχε μια φράση η οποία, αν και φαινομενικά δεν έλεγε κάτι ιδιαίτερα καινούριο ή καινοτόμο, μου άρεσε πολύ γιατί συμπύκνωνε σε νόημα λίγη από την ουσία της ζωής και της ύπαρξής μας, τουλάχιστον από τη δική μου οπτική γωνία: ”Ζούμε από τη γέννησή μας μέσα σε ένα σχεσιακό πλέγμα. Χωρίς αυτό θα ήταν αδύνατη η επιβίωση του ανθρώπου και του είδους. Δεν θα μπορούσε να επινοήσει κανείς πιο μοχθηρή τιμωρία, απ’το ν΄αφήσει έναν άνθρωπο ελεύθερο μέσα στην κοινωνία και αυτός να παραμένει απαρατήρητος απ’ όλα της τα μέλη”.

Όσο απλοϊκή κι αν φαίνεται, βλέποντας τη φράση αυτή, σκέφτηκα ότι στην ουσία αυτή είναι η ζωή μας, η σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους, το ”σχεσιακό μας πλέγμα”. Το ”εγώ” αποκτά νόημα και ουσία μόνο στο πλαίσιο του ”εμείς”. Η ατομική μας υπόσταση δεν υφίσταται χωρίς τους ανθρώπους γύρω μας. Η ζωή μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτούς καθώς από τη στιγμή που γεννιόμαστε, αρχίζουμε να χτίζουμε δεσμούς φτιάχνοντας ένα πλέγμα, ή όπως το φαντάζομαι στο μυαλό μου, έναν ιστό, τον οποίο υφαίνουμε σιγά σιγά και στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο εαυτό μας. Αν κόψουμε γύρω γύρω όλους τους δεσμούς- ιστούς , πέφτουμε στο κενό, παύουμε να υπάρχουμε. Αν πάλι κάποιοι ιστοί σπάσουν ή χαλάσουν, τρανταζόμαστε κι εμείς και επιδιώκουμε να τους επιδιορθώσουμε . Όλες μας οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, η ευτυχία , οι στόχοι μας πηγάζουν από τις σχέσεις μας με τους άλλους. Ίσως γι’αυτό και οι άνθρωποι να είναι τόσο προσκολλημένοι στα social media, γιατί ακριβώς σε μια κοινωνία που η ποιότητα των σχέσεων φθίνει διαρκώς, οι άνθρωποι πασχίζουν να διατηρήσουν αυτή την επαφή που δίνει νόημα και ουσία στη ζωή τους…

Κλείνοντας αυτό τον αναστοχασμό, θα ήθελα να παραθέσω μια φράση που μου ήρθε στο μυαλό, μόλις είδα το συγκεκριμένο απόσπασμα στο βιντεάκι, και για κάποιο λόγο αισθάνθηκα πως το νόημά τους ήταν πολύ παρόμοιο: ”Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν πραγματικά παρά μόνο όταν τους ξεχνάνε” . Όχι μόνο η ζωή, λοιπόν, αλλά και ο ίδιος ο θάνατος, δεν υφίστανται παρά μόνο στο πλαίσιο του ”σχεσιακού πλέγματος”…